Δέκα φορές δέκα ζωές μα καμία κοντά σου

 

Μία  φορά  μου κρατούσες το χέρι τρυφερά και δέκα φορές μου το έκοβες να μην σε αφήσω και φύγω.

Μία  φορά μου φιλούσες  στόμα με πάθος και δέκα φορές με έπνιγες να μην παίρνω ανάσα μακριά σου.

Μία  φορά μου φιλούσες τα μάτια  με τρυφερότητα και δέκα φορές μου τα έβγαζες 
να μην βλέπω και φύγω από κοντά σου.

Μία  φορά περπατούσες το σώμα μου σαν να ήτανε ναός και δέκα φορές το μαγάριζες με τα κρίματα σου.

Δέκα φορές ορκίστηκα πως θα φύγω μακριά σου και δέκα φορές έμεινα.

Δέκα φορές πήρα τον δρόμο που με έβγαζε στον γκρεμό και ούτε μια φορά δεν γύρισα πίσω να σου ζητήσω να μείνω.

Δέκα μαχαίρια καρφωμένα στο στήθος μου και εσύ να μου λες αντέχεις.

Μια μικρή ανάσταση κάθε φορά που ερχόσουνα και δέκα μικροί τάφοι ανοιχτοί γύρω μου κάθε που έφευγες.

Ποτέ δεν με ρώτησες εάν μπορώ.
Ποτέ δεν σε ρώτησα πώς μπόρεσες.
Πάντα αποφάσιζες εσύ για μένα.
Πάντα μάθαινα την καταδίκη μου με τα μάτια δεμένα.

Τι και εάν δεν χωρούσε άλλος σπαραγμός μέσα στα μάτια μου;

Τι και εάν δεν βάσταγε άλλη θλίψη η ψυχή μου;

Τι και εάν ήμουνα ένας ζωντανός άνθρωπος που ξυπνούσα ανάμεσα στα χαλάσματα της ζωής μου;

Εσύ αποφάσιζες, εσύ καταδίκαζες, εσύ εκτελούσες εν ψυχρώ.

Εσύ έδενες κάθε φορά μια συγγνώμη πίσω από το πτώμα μου, ένα Σ’ αγαπώ δεν το ήθελα, ένα σε λατρεύω δεν θα το ξανακάνω ποτέ.
Και ας το ξανάκανες..

Εγώ σου έβαζα το χέρι στην σκανδάλη..
Εγώ σου έλεγα: Ρίξε μην λυπάσαι.
Μην φοβάσαι.
Δεν αιμορραγεί πάλι κάποιος που έχει πεθάνει τόσες φορές.

Δέκα ζωές σου χάρισα και ούτε μία δεν με άφησες να ζήσω μαζί σου.

Η μία φορά που μου χρωστάς θα μείνει 
κρεμασμένη ένοχη στα μάτια σου μπροστά.

Να σου θυμίζει, πώς στην δική σου αγάπη..
Μετράς και ξαναμετράς μήπως και έδωσες πιο πολλά από όσα πήρες.
Ενώ στην δική μου αγάπη.. 
Έφτανε μόνο να υπάρχεις.