Αγάπησε και τις “μουτζούρες” σου

Η αγαπημένη μου γωνιά. Η ιδανική. Το φως του ήλιου είναι διαπεραστικό αυτή την ώρα εδώ. Ο καφές μου έχει ωραιότερη γεύση, οι σκέψεις μου είναι διάφανες και η μουσική που ακούω είναι πιο όμορφη από ποτέ. Μια κόλλα χαρτί και ένα στυλό, βαθύ μπλε, έντονο, από αυτά που ξέρεις πως ό,τι γράψεις θα μείνει εκεί, σταθερό και ακλόνητο.

Ξέρεις, ποτέ δε συμπάθησα την ηλεκτρονική γραφή. Πάντα μου άρεσε ο ήχος του χαρτιού, η αίσθηση του, η ομορφιά των γραμμάτων καθώς σχηματίζονται στη σελίδα, η αταξία των λέξεων, οι μουτζούρες… Είναι βλέπεις οι αποδείξεις πως η γραφή, όπως και η ζωή, δεν είναι αυτόματη, δεν είναι τετράγωνη. Δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που διορθώνει τα λάθη. Δεν υπάρχει το μαγικό “κλικ” που αλλάζει τη γραμματοσειρά. Είσαι εσύ και η σελίδα σου. Είσαι εσύ και το μελάνι σου. Είσαι εσύ και η ταυτότητα σου. Είσαι εσύ και οι μουτζούρες σου, που μόλις έσβησαν το λάθος και παρέμειναν για να σου υπενθυμίζουν πως υπήρξε. Έμειναν για να σου θυμίζουν πως η σελίδα που κρατάς, έχει χώρο μονάχα για μια συνέχεια. Τη δική σου συνέχεια. Μπροστά. Μια ευθεία με αόριστο τέλος, αυστηρή και λευκή σαν καμβάς, έτοιμη να γεμίσει από τις “λέξεις” σου.

Αγάπησε τα γράμματα σου… Δες τα πώς γεννιούνται στο χαρτί. Άκουσέ τα. Μην τα κρίνεις αυστηρά, είναι δικά σου. Βάλε μουσική. Βάλε καφέ. Ξεκινάμε;

Ηρώ Καμπούρη