Ζωή αλήτισσα

Δεν είναι που ήρθες, είναι αυτά που έφερες μαζί σου. Δεν είναι που έφυγες, είναι αυτά που πήρες φεύγοντας.

Ένα τρομαγμένο αγρίμι είχες ανταμώσει με ψυχή ετοιμόρροπη. Δεν ήξερες πώς να με αγγίξεις μη και με πονέσεις στις ανοιχτές ουλές, φοβόσουν μην και σπάσω παίρνοντάς με στα χέρια σου. Με προσοχή και με ευλάβεια φρόντισες τις πληγές μου, το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν να με βλέπεις να γελάω, να σου γελάω για την ακρίβεια.

 

Ήθελες να νιώθεις την ευτυχία μου χαρίζοντάς μου ανέμελες στιγμές, γεμάτες από εικόνες που δεν είχα δει ποτέ παρά μόνο στα όνειρά μου. Ήθελες να ακούς το γέλιο μου, αυτό που είχα στερηθεί για χρόνια. Επιθυμούσες η κάθε μέρα να είναι ένα δώρο από εσένα προς εμένα και κάθε φορά, με έναν μαγικό τρόπο, το πετύχαινες.

 

Κάθε μέρα και μια αρχή, κάθε μέρα και ένα ακόμη βήμα σε αυτό που λέγεται ζωή. Αφέθηκα τρέχοντας με ρυθμούς γοργούς μέσα στα κύματά της. Λαίμαργα τη γεύτηκα, χωρίς όρια, αφήνοντάς με ακάλυπτη και ζώντας τα πάντα στο τέρμα τους. Γιατί; Γιατί απλά, η ζωή είναι απαιτητική κυρία, με δικούς της κανόνες και όρους. Δεν της επιβάλλεται κανείς, γίνεται ατίθαση και αλήτισσα. Αν της πας κόντρα, θα σε πνίξει σε δικά της νερά, σκούρα και θολά. Θέλει να την αγαπήσεις, να βρεις τα σημεία της και παράλληλα να βαδίζετε. Θέλει να ακούς τη μουσική της, να την αγκαλιάζεις και να χορεύεις μαζί της. Να τη λατρέψεις, μη τη φοβηθείς. Είναι μια και ανεπανάληπτη, μην την αφήσεις να σου ξεφύγει γιατί είναι αλήτισσα η ζωή.