Συγχώρα με που άφησα τη ζήλια μου να με κυριαρχήσει
Ξέρεις τι με κέρασε ο χωρισμός σου; Ένα δηλητήριο που κυλούσε βασανιστικά μέσα μου. Δεν άργησε να φτάσει και στην καρδιά μου. Σ’ ευχαριστώ όμως που έφυγες. Μόνο έτσι συνειδητοποίησα τα λάθη μου. Δίπλα σου έβγαζα το χειρότερό μου πρόσωπο. Δε με αναγνώριζα. Ακόμη και την ώρα που ήξερα πως θα φύγεις, επέμενα στα δικά μου. Η γκρίνια ήταν το στοιχείο μου. Που προσωπικά δεν την ανεχόμουν από κανέναν. Και να που έγινα, ότι δεν ήθελα. Έχασα την αξιοπρέπειά μου με τη ζήλια μου. Με την κατινιά μου θα έλεγα. Δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Δεν υπάρχει δικαιολογία για όσα έλεγα ή σκεφτόμουν.
Ναι, σ’ ερωτεύτηκα και σε έχασα επειδή πίστεψα από την αρχή πως δε θα έχουμε καλή κατάληξη. Στην ουσία δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να ζήσει αυτό που είχαμε, ενώ ποθούσα τόσο να πορευτούμε μαζί. Η καχυποψία μου όμως φαρμάκι που έκαιγε κάθε μέρα την ψυχή μου. Δίχως λόγο. Και να που τώρα, παρέα με τη μοναξιά μου, έχω βρει τους ρυθμούς μου και εμένα. Σκέφτομαι πόσο σε αδίκησα. Έπρεπε όμως να πονέσω για να καταλάβω πως η αγάπη θέλει ηρεμία και χαρούμενη διάθεση. Η γκρίνια το μόνο που καταφέρνει είναι να την οδηγήσει στο τέλος της.
Είχα χάσει το νου μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δε ζητώ να με δεχτείς πίσω, αλλά μόνο να με συγχωρέσεις να μπορέσω να ανασάνω… και να προχωρήσω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
