Η παράνοια του έρωτα

Είπες πως με αγάπησες όσο καμιά άλλη στη ζωή σου. Το είδα και το κατάλαβα… Μονό που τα μπέρδεψες λιγάκι. Αυτό δεν είναι αγάπη, μα ερωτάς. Αιμοβόρος, αιμοδιψής, καταχτητής, άγριος, γεμάτος πάθη. Αν άφηνα τον έρωτα αυτόν να με πλησιάσει, θα με κατασπάραζε, όπως προσπαθεί να κάνει και τώρα από μακριά επειδή δεν είμαι δική σου.

Ο έρωτάς σου μια με εξυψώνει στον ουρανό και μια με καταγκρεμίζει στον Καιάδα. Με τα μάτια του με κάνει μια θεά αθάνατη και μια σαν κοινή θνητή με θανατώνει. Μια θέλει όσο τίποτα άλλο να με κλείσει στην αγκαλιά του και μια με σπρώχνει μακριά του όσο πιο πολύ μπορεί. Μια με αποθεώνει και μια με κατατρώει.

Είναι παράνοια ο ερωτάς. Με ερωτεύτηκες μα δε μ’ αγάπησες. Και αν σε άφηνα, η έντασή του έρωτα θα με έκανε κομμάτια. Νιώθω τη δίψα του για αίμαν, την πείνα του για σάρκα, μα δε θα δώσω τον εαυτό μου βορά για κανένα σαρκοβόρο. Γι’ αυτό, μείνε μακριά μου. Δε θέλω άλλο έρωτα, μόνο αγάπη, και δεν ξέρω αν εσύ μπορείς να ανταλλάξεις τον έρωτα, αυτόν το όλο πάθος, για τη γαλήνη μιας αγάπης.

Ελένη Καρβουνάρη