Πονεμένη μου καρδιά
Και έκλαψα… και πόνεσα… και ούρλιαξα. Άνθρωπος είμαι, δεν είμαι από μέταλλο. Μια καρδιά έχω, πόσα να αντέξει και αυτή. Και την καταχράστηκαν. Και την πλήγωσαν. Και την τεμάχισαν. Και πολλά ακόμη. Το επέτρεψα, θα μου πείτε. Ισχύει. Αλλά όταν είσαι ερωτευμένος δεν κοιτάς με τη λογική. Πετάς στα σύννεφα. Επιτρέπεις τον άλλον να εισχωρήσει στη ζωή σου, με τα δικά του όρια. Ξεχνάς για λίγο τα θέλω σου και χορεύεις στο ρυθμό του έρωτα. Χάνεσαι μέσα στην αγκαλιά του. Γίνεσαι αλοιφή να σε απλώσει. Μα όταν όλο αυτό εξασθενεί, αρχίζεις και σκέφτεσαι διαφορετικά. Είναι που ξεκινάς να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου και αρχίζεις να βάζεις κανόνες.
Κανόνες στην αγάπη; Γίνεται; Όχι φυσικά. Αλλά για να τους βάζεις, σημαίνει πως δεν ήταν το ιδανικό που πίστευες πως είχες. Και τη στιγμή που αρχίζεις να λες και κανένα “όχι”, τότε η αλήθεια φανερώνεται. Βλέπεις έναν άγνωστο τύπο απέναντί σου. Πιο νευρικό, πιο απαιτητικό, πιο άγριο ή το αντίθετο πιο αδιάφορο. Έναν άνθρωπο που ξεκινάει να παίζει με την υπομονή σου, με την ψυχολογία σου. Σε μειώνει, σε προσβάλει, σε βάζει στην άκρη και όλο αυτό συνεχίζεται έως να βρεις το κουράγιο να το τελειώσεις εσύ, ή όταν εκείνος βρει το επόμενο θύμα του. Σε στέλνει στην αφετηρία σου στο άψε σβήσε.
Εκεί είναι που δεν μπορώ να καταλάβω πού έφταιξα. Τι δεν έκανα σωστά και πήγαν όλα στραβά. Είναι η στιγμή που ξεσπάω και υποφέρω. Τα βάζω με τον εαυτό μου. Γιατί, γιατί, γιατί ; Για πόσο ακόμη θα επιτρέπω τους άλλους να μου ποδοπατάνε την καρδιά; Για πόσο; Ένας έρωτας που να χωράει δύο καρδιές θα βρεθεί; Κάποιον που να ξέρει από σεβασμό δε θα βρω; Μια αγάπη αλώβητη υπάρχει;
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
