Κι ήρθε άλλη μια χρονιά

Κι ήρθε άλλη μια χρονιά. Φρέσκια, ζωηρή και γεμάτη ελπίδα. Ένα ζείδωρο φως μας αγκαλιάζει υποσχόμενο καλύτερες μέρες.

Ξεκινώντας να γράφω τον απολογισμό μου περίμενα απαισιόδοξες λέξεις να δραπετεύσουν από μέσα μου. Περίμενα ένα ξέσπασμα όλου του συσσωρευμένου πόνου και της απογοήτευσης του περασμένου έτους. Περίμενα ανάλατα δάκρυα και άναρθρες κραυγές, άοσμες αγκαλιές και κάτι ραγισμένες ελπίδες.

Τα τελευταία χρόνια αποτελούν μια πρόκληση. Ένα ηθικό και συναισθηματικό δίλημμα, μεταξύ των θέλω και των πρέπει. Μια αόρατη δικτατορία και έναν -άνευ προηγουμένου- διχασμό. Βαλλόμεθα πανταχόθεν και ξεσπάμε στον εαυτό μας. Ρίχνουμε λίθους μα κανείς δε φτιάχνει αγάλματα.

Σε όλον αυτόν τον κυκεώνα πόνου, πιανόμαστε από μια νησίδα στιγμών και προσπαθούμε να γιορτάσουμε
– ανάμεσα στο μαύρο της απογοήτευσης – λευκές μέρες γιορτινές. Κι ας είναι αόρατη η χαρά που προσκυνούμε.

Η πίστη είναι το μόνο που απέμεινε. Να στέκει σαν βράχος δυνατός ενόσω πολιορκείται από άγρια κύματα. Η πίστη στις καλύτερες μέρες κι ας μη φαίνονται στον ορίζοντα. Θάβουμε τον πόνο βαθιά μέσα στη γη, μα δε ξορκίζεται ο φόβος κι η ελπίδα δυστυχώς ψυχορραγεί.

Μια συνεχής μάχη μεταξύ αλήθειας κι ονείρου. Μία βαθιά ανάγκη να ξεπεράσουμε όσα μας πληγώνουν. Και μία θέληση για ζωή πιο δυνατή απ΄ το θάνατο – που σπέρνεται ολόγυρα.

Θα’ ρθουν καλύτερες μέρες λέμε στωικά, σιωπηλά, σαν προσευχή. Θα κατοικήσει και πάλι η χαρά στα σωθικά μας…

Ήθελα τόσο πολύ να γράψω για τη θλίψη. Να φωνάξω γι’ αυτήν, να μ’ ακούσει η γη ολάκερη μπας και νικήσουν οι σχεδόν χαραμισμένες προσδοκίες μου. Να μιλήσω γι’ αυτήν ξεκάθαρα και διάφανα γιατί ό,τι μοιράζεται, ό,τι με θράσος ξεστομίζεται και με θάρρος παραδεχόμαστε, ξορκίζεται. Σπάει σαν πορσελάνη και δε μας εξουσιάζει πια.

Ήθελα να απολογηθώ. Στους δικούς μου, στους ξένους, στον ίδιο μου τον εαυτό. Να μετρήσω τι κέρδισα, τι δώρισα, τι έχασα. Να πω ξεδιάντροπα το ψέμα πως αναμετρήθηκα με τους φόβους μου, πως τους κοίταξα κατάματα και τρομαγμένοι με παράτησαν κι έφυγαν μακριά.

Ψέματα είναι όλα. Δεν κατάφερα αυτό το έτος να διώξω όσα με πονάνε. Μάλιστα, ίσως υπέκυπτα κάπου κάπου – συχνά- και τα άφηνα να με εξουσιάσουν. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως μέσα στις θυμωμένες – απελπισμένες – σκέψεις μου, ποτέ δεν τα παράτησα.

Κι αυτό που έμαθα αυτόν το χρόνο, είναι ότι στην πιο απελπισμένη σου στιγμή, τότε που όλα φαντάζουν μάταια κι η ζωή μια φορτική υποχρέωση, τίποτα δε σταματά.

Αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα μας. Να συνεχίζουμε κι ας βλέπουμε γκρεμό. Να πέφτουμε και να ελπίζουμε πως τα φτερά μας θα ανοίξουν πριν τη μοιραία πρόσκρουση. Να ζούμε κι ας μας απειλεί μια δαμόκλειος σπάθη, έτοιμη να κόψει το νήμα μας.

Είμαι αισιόδοξη για φέτος. Όχι γιατί πιστεύω σε ουτοπίες, μα γιατί από τον πάτο ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω. Είμαι αισιόδοξη. Γιατί η πίστη στις καλύτερες μέρες είναι αυτή που μου χαρίζει την ελπίδα μου. Κι ας αργήσουν να’ ρθουν. Εδώ θα είμαι, στωικά, να τις περιμένω.

Φιλίνα Ιγνατιάδου