Τίποτα αληθινό δεν πεθαίνει
Κι όταν σου άπλωνα στράτα σου τη ζωή μου,
γη και ουρανός με έραιναν με θάματα.
Στέρφα πια η γη.
Άνυδρα τα ουράνια.
Μαυροφορούσες θύμησες τα θάματα θρηνούνε.
Αργήσαμε αγάπη μου να δέσουμε τα στέφανα.
Δειλιάσαμε να πιούμε απ’ το ποτήρι της Ζωής.
Κι ας ξέραμε πως μέσα του
αδημονούσε να μας μεθύσει το πιο γλυκόπιοτο κρασί.
Αν μου ζητάγανε να ζωγραφίσω την αγάπη,
θάλασσα θα την έφτιαχνα…
Θάλασσα λατρεμένη!
Και θα της έδινα το χρώμα των αγγέλων.
Το χρώμα το λευκό…
Ετσι θ’ αστραποβολά η αγάπη μας στην άβυσσο.
Σαν τ’ αστέρια κείνα,
που κι αν πεθαίνουνε
η λάμψη τους πλανιέται στην πλάση ες αεί!
Γιατί τίποτα αληθινό καρδιά μου δεν πεθαίνει.
Μόνο μετουσιώνεται
κι ως “άλλο” πια αιώνια
ταξιδεύει
κι ανύποπτα χαϊδεύει τρυφερά
τις πικραμένες των ανθρώπων καρδιές.
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Μάριος Φραγκούλης – Θάλασσα πλατιά – YouTube
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
