Αγαπημένη μου Αλίκη!

Αγαπημένη μου Αλίκη,

Σου γράφω απο τη χώρα που κάποτε κατοίκησες.
Πάει καιρός από τότε.

Ξέχασες εδώ κάτι δάκρυα, το μαύρο καπέλο του τρελολαγού και τα κόκκινα γοβάκια που σου χάρισε η Ντόροθυ.

Δεν καταλαβαίνω γιατί παράτησες εδώ αυτά τα τόσο σημαντικά δώρα.

Κάθε βράδυ τα δάκρυά σου πολλαπλασιάζονται και κοντεύουν να μας πνίξουν.

Φήμες λένε πως ζεις σε άλλη χώρα, πολύ μακρινή. Λιγότερο θαυμαστή και θαυματουργή απο τη δική μας.
Κάποιος σε είδε να περνάς απο τη χώρα των τραυμάτων. Είχες, είπε, το βλέμμα του τρελού. Φορούσες λευκό χιτώνα και τα μπράτσα σου ηταν σημαδεμένα. Ρώτησα, μα κανείς δεν ήξερε πώς να αποκρυπτογραφήσει όσα ήταν χαραγμένα στα μάτια σου.

Συγχώρα με αλλά δεν αντέχουμε άλλα απο τα δάκρυά σου. Εύχομαι σύντομα να στερέψει αυτή η ανεξάντλητη πηγή, πριν μας καταστρέψει όλους.

Ξέχασα να σου πω πως ο τρελολαγός ειναι βαριά άρρωστος. Κάποιες νύχτες που τον φυλάω, τον ακούω να παραμιλά το όνομά σου. Και η Ντόροθυ, η παλιά σου φίλη, αποδήμησε εις Κύριον.

Δεν ξέρω πού βρίσκεσαι τώρα και πού να στείλω αυτό το γράμμα. Κάθε τόσο αλλάζεις μέρη, δεν ξέρω αν ποτέ βάλεις τέλος σε αυτή την ατελείωτη φυγή.

Δικός σου για πάντα, ο γάτος που εξαφανίζεται, όπως εσύ.

Ελένη Καρβουνάρη