Μια δεύτερη ευκαιρία
“Τι θα ήθελες σήμερα;”
Η όμορφη Ανατολή φανέρωνε τα χρώματά της μπροστά στα μάτια μου.
Σαν μια διάφανη μορφή που ξαφνικά αρχίζει να παίρνει ανθρώπινη μιλιά, σαν οπτασία γλυκιά και παρηγορητική στάθηκε στο άνοιγμα της καινούργιας μέρας. “Τι θα ήθελες λοιπόν;” Επανέλαβε την ερώτηση…
“Μια δεύτερη ευκαιρία για την αγάπη”, αυθόρμητα της ψιθύρισα και έμοιαζε να βγαίνει από μέσα μου, από την ψυχή μου η απάντηση αυτή που κι εγώ δεν την περίμενα. “Θέλω να την αγγίξω απαλά, όπως αγγίζει κάποιος κάτι πολύτιμο, κάτι εύθραυστο και μοναδικό. Να αισθανθώ αυτή την αίσθηση του ανοίγματος ενός πολύτιμου δώρου, σαν αυτά τα όμορφα δώρα που τα περιμένεις με λαχτάρα, ξετυλίγοντας απαλά την μεταξωτή τους κορδέλα που ακόμα και η αίσθησή της στα δάχτυλά σου σε γεμίζει χαρά, βλέπεις μαζί με αυτά τα δώρα αισθάνεται πολύτιμος και αυτός που τα λαμβάνει. Αλλάζει όλη η ενέργεια της στιγμής ξαφνικά με αυτή την αίσθηση της προσφοράς του δώρου, αλλάζει η ζωή, το νόημα, τα χρώματα, οι αισθήσεις.
Αυτή την αγάπη, την τόσο πολύτιμη θέλω να ζήσω, να με πάρει από το χέρι και να περπατήσουμε μαζί μια μεγάλη διαδρομή και σε αυτή τη διάρκειά της θα πούμε τα πάντα, θα αδειάσω το βάρος της ψυχής μου κοντά της, δίπλα της, γιατί θα είναι αυτό που περίμενα να έρθει. Θα της παραπονεθώ, θα της πω ότι με άφησε να περιμένω πολύ, θα κλάψω και λίγο, θα με καταλάβει είμαι σίγουρη… Η αγάπη όλα τα καταλαβαίνει, η αγάπη δεν φθονεί, δεν κατακρίνει, σιωπά και σέβεται αυτόν που με εμπιστοσύνη ακουμπά πάνω της και ζητά να αγγίξει λίγη από την μεταξένια της αίσθηση. Στεγνώνουν τα δάκρυα και οι στιγμές της πικρής αναμονής δεν υπάρχουν, σβήνουν σε αυτή την καινούργια μέρα που ξεπροβάλει. Την αγάπη, που δεν την εκτίμησα όταν την συνάντησα για πρώτη φορά. Όταν στάθηκε μπροστά μου τόσο λαμπερή, τόσο εκτυφλωτικά όμορφη που δεν πίστεψα την ομορφιά της…”
“Δεν μπορεί να είναι αληθινή” είπα, “προτίμησα να την αφήσω πίσω μου, με μια αμφιβολία στην ψυχή μου για την απόφαση αυτή, με μια αβεβαιότητα, αλλά η λογική μου πάντα εξέθετε τις απόψεις της και αν; Αν έκανα λάθος; Αν αυτό που συνάντησα με πρόδιδε, με εγκατέλειπε, με ξεχνούσε σε λίγο διάστημα γυρίζοντας την πλάτη του και γελώντας για το πάθημά μου; Τι θα ήθελα λοιπόν; Μια δεύτερη ευκαιρία θα ήθελα, μια δεύτερη ευκαιρία για την αγάπη…”
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
