Τίποτα δεν είναι τόσο μικρό για να είναι ασήμαντο
Είναι πραγματικά δύσκολο να παραιτηθούμε από τη μανιώδη αναζήτηση της επιτυχίας όταν σύσσωμη η κοινωνία υποστηρίζει αυτή την αντίληψη. Η υποβολή της συγκεκριμένης νοοτροπίας αρχίζει από τις πρώτες στιγμές που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Ο καθένας μας μέσα από προσωπικό οπτικό πεδίο και έχοντας την ψευδαίσθηση του μοναδικού, ξεκινάει τις προσπάθειες για την επίτευξή της. Ο στόχος εννοείται ότι διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο αλλά ταυτόχρονα είναι και εντελώς όμοιος. Μέσα του περιέχει την εξέλιξη, την μεταμόρφωση και την ολοκλήρωση. Έχει σχέδιο, μορφή, δομή και δύναμη. Τέτοια δύναμη ώστε να μας αναγκάζει να ανανεώνουμε συνεχώς τα κίνητρά μας. Όπως και να ξεπερνάμε αδιαλείπτως τα προσωπικά μας όρια. Ολοένα και με εντονότερη ώθηση και εστιασμένες ενέργειες, παλεύουμε για την πραγμάτωση του δυναμικού μας. Χωρίς αμφιβολία, τα πράγματα δε βασίζονται στην τυχαιότητα. Κοιτάζοντας γύρω μας διαπιστώνουμε πως όλα κινούνται με σχέδιο. Η δική σου πορεία δεν αφήνει περιθώρια για παρεκκλίσεις πρέπει να παραμένεις σταθερός στο μονοπάτι σου.
Υπάρχει παράλληλα και μια ενοχλητική αλήθεια που διαφαίνεται από παντού και μας δείχνει ότι κάτι έχει πάει λάθος. Φαίνεται να είναι αντιφατικό αυτό που βιώνουμε γιατί στη μια πλευρά είναι η κατάκτηση του στόχου και από την άλλη είναι το κόστος που δεν είναι άλλο από την απογοήτευση. Άραγε, εσύ, άνθρωπε, πώς ζεις την καθημερινή σου ζωή; Τι αγγίζεις και τι σε αγγίζει πραγματικά; Σε τι συμμετέχεις; Βρίσκεσαι σε αρμονία με τον ψυχισμό σου και βιώνεις τη ζωή με το νου και την ψυχή σου; Η πραγματικότητα στην οποία κατοικείς σε κάνει τελικά ευτυχισμένο άνθρωπο; Ή συμβαίνει το μεγάλο κόσκινο της ζωής να συγκρατεί τα μεγάλα κομμάτια και να αφήνει να διαφεύγουν τα άπειρα μικρά; Να κατρακυλάνε οι μικρές στιγμές και οι μικρές χάρες ενώ εσύ δεν έχεις ιδέα πόσα στα αλήθεια χάνεις. Ανυποψίαστος να προχωρείς στην εκ των πρότερων χαραγμένη πορεία σου και συνεχώς να αναβάλλεις. Να μεταθέτεις την εμπειρία και το βίωμα για ολοένα και αργότερα.
Σκέψου, όμως, πόση έλλειψη υπάρχει μέσα σου από αυτά τα μικρά-περιεκτικά κομματάκια. Μπορείς να φανταστείς τη σπουδαιότητα; Αφού ακόμα και ο πιο γερός τοίχος για να γίνει πιο σταθερός, εκτός από τις μεγάλες πέτρες, θα χρειαστεί και αμμοχάλικο για να ενωθεί. Πόσο μάλλον εμείς για να είμαστε συγκροτημένοι, πόσα από αυτά που θεωρούνται αμελητέα χρειαζόμαστε; Όταν κάποια στιγμή αναρωτιόμαστε τι φταίει και χάσαμε το χαμόγελό μας, προσπαθούμε άτσαλα να καλύψουμε τα κενά μας πάλι, βάζοντας στόχους και κάνοντας σκέψεις, μα το άδειο δε συμπληρώνεται με τίποτα.
Η καρδία μας πρέπει να ξαλαφρώνει από τις πολλές φροντίδες και να ξαναγίνεται χαρούμενη και απλοϊκή. Να ξεχωρίζουμε το δικό μας αστέρι μέσα στην αστροφεγγιά και να μην ξεχνάμε να το αντικρίζουμε. Να περπατάμε δίπλα στη θάλασσα και να αφηνόμαστε στο απαλό αεράκι. Να βρίσκουμε αφορμές για μικρές αποδράσεις στη φύση και να γεμίζουμε την ψυχή μας με ομορφιά. Να χαμογελάμε χωρίς ιδιαίτερο λόγο στη στιγμή γιατί η στιγμή είναι πολύτιμη. Να γινόμαστε και λίγο παιδιά και να διασκεδάζουμε την ψυχή μας γιατί καμιά γενιά δεν πόθησε περισσότερο από εμάς τα σπουδαία και καμιά δε βίωσε τόση κατάθλιψη, τόση μελαγχολία και τόση μοναξιά όση η τωρινή.
Δε μετράνε όλα όσα μπορούν να μετρηθούν, ούτε μπορούν να μετρηθούν όλα όσα μετράνε. Η φράση ανήκει στον Albert Einstein.
Παρασκευή Φωτοπούλου
Αγαπώ να διαβάζω και ειδικά Ελληνική Μυθολογία όταν έχω ελεύθερο χρόνο ασχολούμαι με την συγγραφή κειμένων.
