Ο δρόμος της ζωής δεν είναι ευθύς. Μπορεί να έχει πολλές στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, αδιέξοδα, να γλιστράς άλλοτε στα χαλίκια του, κι άλλες φορές να σκοντάφτεις σε πέτρες – και να χτυπάς το κούτελό σου σε μία από αυτές ή σε πολλές.
Σημασία έχει να γευτείς τα χαλικάκια που θα ακουμπήσουν τα χείλη σου καθώς πέφτεις στο έδαφος, να σκουπίσεις το αίμα από το μέτωπό σου πάνω στη μπλούζα σου ή στο χέρι σου και να σηκωθείς… κάποια στιγμή.
Είσαι ελεύθερος να τσαλακωθείς – να πέσεις κατά γης, στη μέση του δρόμου και να κλάψεις, να σκίσεις τα ρούχα σου, να δείξεις τη γύμνια σου στη φύση, στον Θεό, να κοιτάξεις πίσω και να δεις ότι το αδιέξοδο που έχεις μπροστά σου δεν είναι το τέλος. Κάνε μια στροφή 180 μοιρών και γύρνα πίσω. Πάλι από την αρχή, ναι, θα δεις κι άλλους δρόμους μέχρι να μάθεις το εξής:
Η ζωή δεν έχει τέλος. Ακόμη και ο θάνατος είναι ένας δικός σου περιορισμός. Το σώμα σκουλικιάζει, αλλά η ψυχή κρατάει το φως της.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
