Το άγγιγμα της πεταλούδας

Γιατί να επιμείνω; Έτσι κι αλλιώς έχεις αποφασίσει να κρατήσεις ό,τι θέλεις, μάλλον ό,τι σε βολεύει από ότι είπαμε. Αποφάσισες να τραβήξεις τη δική σου γραμμή, μακριά από τους κοινούς μας στόχους. Τι θα αλλάξει αν επιμείνω και γιατί παρακαλώ; Ξέρεις, δεν έχω άλλο χρόνο για ξόδεμα, για σπατάλη, για να ρίξω τον πολύτιμο χρόνο μου στο κενό. Πήρα τις αποφάσεις μου, για αυτό σου γράφω ό,τι αισθάνομαι με ειλικρίνεια:
Η ζωή δεν ξαναγυρίζει. Έρχεται κοντά σου αμέριμνη, κάνοντας έναν περίπατο σε έναν τεράστιο κήπο χρωμάτων και λουλουδιών. Έχει ένα απαλό άγγιγμα σαν της πεταλούδας που έρχεται και κάθεται στο χέρι σου, την κοιτάζεις και μέχρι να σκεφτείς πόσο όμορφα χρώματα έχουν τα φτερά της θαυμάζοντάς τα, τσουπ, πέταξε!
Οι στιγμές είναι μοναδικές. Αποφάσισα να φεύγω από τη ματαιότητα, τη φθορά, δεν αφήνομαι σε ό,τι και όποιον με φθείρει, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αποφάσισα να αρέσω στον εαυτό μου, να τον αγκαλιάζω και να τον ευχαριστώ που ζει καθημερινά την αληθινή ζωή, αυτήν που διάλεξα μέσα σε τόσες άλλες ψεύτικες που βρέθηκαν στο δρόμο μου. Όχι, δε θέλω να υποφέρει κανείς – το αντίθετο μάλιστα, εύχομαι να είναι όλος ο κόσμος καλά. «Να πορεύεται» στο ανώτερο καλό, εκεί που θα συναντήσει την αλήθεια του, γιατί κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αλήθεια.
Θέλω να βλέπω κάθε μέρα πόσο όμορφα είναι όταν ξημερώνει. Βλέπω το χρυσάφι του ήλιου που απλώνεται με τόση γενναιοδωρία, που μοιάζει να έχει για όλους! Δε θέλω να χάνω στιγμή από την ομορφιά της ζωής, στιγμή από το χρυσάφι του.
Εύχομαι να βρεις τον εαυτό σου και τότε θα θυμηθείς αυτό που σου γράφω, αν βέβαια κρατήσεις αυτό το κείμενο και δεν το πετάξεις κι αυτό, σαν τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν στη ζωή για να την ευχαριστήσεις, για κάθε μέρα, για κάθε στιγμή, για ό,τι σου χάρισε.
Μαριάνθη
Από τα ομορφότερα κείμενα που έχω διαβάσει Μαρία μου…Υπέροχο…
Ευχαριστώ πολύ 🌹