Γνώρισα αγγέλους..

Γνώρισα την γειτονιά των αγγέλων!
εκεί στα κάστρα τους όταν ο έρωτας με χαμογέλασε μέσα απ’ τα μάτια σου.
εκεί που τους αποκεφάλιζα σαν Ηρώδης για να χορέψεις πάνω στο κόκκινο σύννεφο της ζάλης, στης επιθυμίας και στεναγμού κρεβάτι.
Εκεί που κούρσεψες την καρδιά μου…που μόνο η βασίλισσα αγάπη
κατοικεί στου οργασμού τον θρόνο…
Μια λαίλαπα με μορφή αγγέλου που κόβει την ανάσα.
μέσα στην σπηλιά του αποσπερίτη να ριγά.
Είναι αυτές οι πύλες που οδηγούν και φτάνεις στην Εδέμ.
σου δίνουν μια αρμαθιά κλειδιά: του αχαλίνωτου πόθου, του ονείρου, του απρόσιτου.
Και περνάς τα μυστικά περάσματα και ανταμώνεις αγγέλους και χίμαιρες πολεμιστές φωτός χαράζουν δρόμο για να σε πάνε σε ένα κόσμο με μια πανδαισία από πλάσματα ουράνια, στην αυτοκρατορία των αισθήσεων.
Εξαργύρωσα τις λύπες μου με χτύπους καρδιάς με σφραγίδα έρωτα από άστρα.
Γνώρισα τους αγγέλους όταν με κερνούσαν νέκταρ σε αμφορέα χρυσοστόλιστο από αγάπης λόγια.
Εκεί που έστρωνε σεντόνι ηδονής το πάθος εκεί που η Πυθία τυφλωνόταν απ’ την λάμψη, στου Απόλλωνα το βλέμμα.
Γνώρισα τους αγγέλους, σαν νεράιδες έραιναν με ασήμι βραδιές και μεθούσε το κορμί από έρωτα, όταν το φεγγάρι πορφυρό μονολογούσε την αγάπη του στην πούλια.
Ένα κομβικό σημείο, το τάγμα των αγγέλων γιορτή να κάνει την Μόρα να διώχνει μακριά απ’ την καρδιά.
Γνώρισα τους αγγέλους, εκεί που άφεση αμαρτιών και καθαγίασμα ψυχής ήτανε λόγια φλογερά.

Σαν το αίμα αναγέννηση κυλούσε στις φλέβες μου.
Σαν μια τελετουργία μυστήριο και σαγήνη από μετάξι, εκεί που Ζέφυρους δεν έχει η χαρά.
Στα χείλη σου σαν έπινα κρασί γλυκό και μέλι, αθάνατη σαν με έκανες με λάγνα χάδια και φιλιά, εκεί που άτρωτη γινόμουν.
Εκεί τάγματα αγγέλων στο σταυροδρόμι των ευχών με προσκαλούσαν σε εφτά ουρανούς κρυστάλλινους αντάμα, ταξίδι με τα ολόλευκα φτερά τους στου παραδείσου την αυλή, με πήγαν.

Μέλη Φωτιάδου