Όχι στην βία! Τέλος στο σχολικό εκφοβισμό!

Πόσοι ακόμα θα υποφέρουν από αυτή την μάστιγα; Πόσος πόνος θα σκορπίζεται τριγύρω Και πόσο αθώο αίμα θα χάνεται έτσι αδίσταχτα και άσπλαχνα; Πρέπει να έρθει ένα τέλος. Η σιωπή ας πάψει να λειτουργεί παθητικά και ας γίνει η φωνή που θα σώσει αυτόν που θα προλάβει να μιλήσει. Όλοι χρειάζονται βοήθεια και συμπαράσταση. Όχι μόνο αυτοί που τραβούν αυτόν τον κυκεώνα αλλά και εκείνοι που η έπαρση, ο κυνισμός και η απογοήτευση έχουν καρφωθεί μέσα τους και δεν βγαίνουν με τίποτα. Για αυτό και συμπεριφέρονται έτσι και ο θύτης και το θύμα. Διότι, κανένας δεν τους έμαθε να αγαπούν τον εαυτό τους με τα θετικά και τα αρνητικά τους. Μια ζωή μέσα στην σύγκριση και στην μίμηση. Πώς είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά να μάθουν να αγαπούν; Μια ζωή χαμένα θα είναι και θα χρησιμοποιούν την βία και το μίσος σαν όπλο απέναντι στο καλό. Βρίσκουν την εύκολη ‘’λεία’’, υποτιμώντας τον άλλο και εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις για να υπερέχουν. Είναι τρόπος ζωής όμως αυτός; Για αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη για κινητοποίηση και εξάλειψη αυτού του φαινομένου. Μαθητές, γονείς, καθηγητές οφείλουν να βρουν την λύση για να σταματήσει πλέον αυτό το φαινόμενο να απειλεί την ύπαρξή μας και να επισκιάζει με το σκοτάδι την ζωή που ο καθένας έχει δικαίωμα να ζήσει. Ας μην στερήσουμε για ακόμα μια φορά την ελευθερία. Ας τις δώσουμε φτερά και συναίσθημα. Η αδράνεια ποτέ δεν βοήθησε κανέναν. Μην φοβάσαι να μιλήσεις! Δράσε και αγωνίσου για το καλό σου!

Νικόλ Παπαδοπούλου