Ξύπνα, άνθρωπε! Ζήσε επιτέλους!
Για να διαβάσετε αυτό το κείμενο, θα χρειαστεί να πάτε πίσω στον Μάρτιο.
Ωραία; Ωραία.
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα (Πέμπτη, νομίζω!). Πήρα την τσάντα μου, έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά με τέρμα την μουσική, όπως πάντα, και ξεκίνησα να πάω στο φροντιστήριο. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησα απότομα για να ελέγξω αν είχα πάρει μαζί μου όλα τα τετράδια. Μόλις ξαναέκλεισα την τσάντα μου, σταμάτησα για μια στιγμή για να κοιτάξω γύρω μου.
Οι αμυγδαλιές είχαν ανθίσει. Πόσο καιρό έχει που αυτά τα δένδρα έβγαλαν άνθη; Πότε μπήκε η άνοιξη και δεν το κατάλαβα; Κάνω κάθε μέρα την ίδια διαδρομή και δεν πρόσεξα πως ο δρόμος γέμισε με ανθισμένες αμυγδαλιές; Για μια στιγμή, θέλησα να κόψω ένα μικρό κλωνάρι και να το πάρω. Όμως, το λυπήθηκα, δεν μου ανήκει το δένδρο! Σκέφτηκα να κάτσω να την χαζέψω για λίγο, να την θαυμάσω! Αλλά κοίταξα το ρολόι μου και είχα αργήσει.
«Αύριο. Αύριο θα ξεκινήσω πιο νωρίς και θα κάτσω να θαυμάσω την αμυγδαλιά!», σκέφτηκα.
Περιττό να πω, πως ούτε την επόμενη μέρα πρόλαβα να περάσω λίγο χρόνο κάτω από το δέντρο.
Τώρα ας γυρίσουμε πίσω στο σήμερα. Ωραία; Ωραία.
Και ρωτάω: Πότε θα αρχίσουμε να ζούμε;
Η ζωή είναι σήμερα! Ζώντας στο αύριο, δεν κέρδισε κάνεις!
Φυσικά, ούτε να ζούμε στο χτες μπορούμε! Ό,τι έγινε, έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει. Το θέμα είναι, τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα, για να γίνουμε καλύτεροι.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και κάτσε λίγο να απολαύσεις τον ήλιο ή την βροχή. Να χαζέψεις τα δένδρα, τα μαγαζιά, τους ανθρώπους. Πως είσαι τόσο σίγουρος πως αύριο θα είναι όλα τα ίδια;
Ξύπνα, άνθρωπε! Ζήσε επιτέλους!
Αγγελική Τζολοπούλου
Το όνομά μου είναι Αγγελική. Τζολοπούλου Αγγελική. Μένω στην Θεσσαλονίκη και είμαι 16 χρονών! Αθεράπευτα ερωτευμένη με το θέατρο, τον χορό και την μουσική, σχεδόν μονίμως χαμένη στις σκέψεις μου ή στις σελίδες ενός βιβλίου, προσπαθώ να ζήσω τα όνειρα μου! Τα υπόλοιπα; Υπομονή, και θα τα μάθετε μέσα από τα άρθρα μου!
