Υπεύθυνη.. ευθύνη!

Περπατώ στη γειτονιά μου μετά από το νέο μου κούρεμα, βγάζω καμία selfie βρε παιδί μου για να με έχω στο κινητό (το λες και προσκόλληση) και εκεί στα αριστερά, απλωμένα ρούχα στο σχοινί ενός μπαλκονιού. Κι εκεί ξαφνικά απλώθηκαν οι σκέψεις μου σε ολόκληρη τη γειτονιά, εκεί άρχιζα να φωτογραφίζω το τι σκέφτομαι.

            Καρέ-καρέ περνάνε οι δράσεις μου από μπροστά μου, κι εκεί λίγο τρομάζω με το πώς συμπεριφέρθηκα τόσο στους ανθρώπους της ζωής μου όσο και στον ίδιο μου τον εαυτό.  Μια ζωή μας φταίνε οι άλλοι και το κακό το ριζικό μας, μια ζωή ψάχνουμε τον φταίχτη των δεινών μας, μια ζωή στο ψάξιμο…  Ψάξε – ψάξε και θα τον βρεις.

            Το θέμα είναι ότι καθώς σκέφτομαι δεν ξέρω ότι περπατάω, δεν ξέρω ότι αναπνέω, δεν ξέρω ότι σκέφτομαι μη σου πω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν ήταν να βρω ένα υπεύθυνο των πράξεων μου θα ήμουν εγώ. Και καλύτερα να λες υπεύθυνο και όχι φταίχτη γιατί μετά αυτό μπολιάζει στο μυαλό σου και σου γεννιούνται οι γαμημένες οι ενοχές.

            Μια μορφή ελευθερίας είναι να συνειδητοποιήσεις πως είσαι υπεύθυνος των λέξεων και των πράξεων σου και όχι να μεμψιμοιρείς  σαν να κανένα ανθρωπάκι.

            Οι άλλοι είναι όπως είναι, εσύ είναι το θέμα να βρεις τον δικό σου δρόμο που θα σε πάει ψηλά. Στη ζωή πορευόμαστε με άλλους ανθρώπους αλλά ο καθένας χαράζει το δικό του μονοπάτι. Τώρα αν είναι με ή χωρίς ευθύνη του ό,τι λέει και πράττει αυτό είναι θέμα του καθενός μας ξεχωριστά.

            Ο απέναντι μπορεί να μη φτάσει ποτέ στις δικές σου προϋποθέσεις για να σου αρέσει και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Πού είναι το κακό στη διαφορετικότητα; Η διαφορετικότητα κρύβει την ύψιστη μορφή μοναδικότητας.

            Με αυτά και με εκείνα, ούτε κατάλαβα πώς έφτασα στο σπίτι μου. Πόσα πράγματα έχασα εξαιτίας των σκέψεων;  Ούτε κούρεμα απόλαυσα, ούτε τα απλωμένα ρούχα, ούτε τα δέντρα, ούτε τους περαστικούς… Είμαι υπεύθυνος όμως για όλα αυτά.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης