Συνοδοιπόροι
Πάντα μου άρεσαν οι ήσυχοι άνθρωποι. Δεν αγαπώ την φασαρία. Ούτε τις δυνατές φωνές. Βασανίζουν την ψυχή μου και την γεμίζουν με πόνο. Ποτέ μου δεν με συγκίνησαν οι εντυπωσιασμοί και οι φιγούρες. Θέλω τον συνάνθρωπο προσγειωμένο και διακριτικό. Να έχει ζήσει την ζωή του μέχρι το μεδούλι. Να είναι γεμάτος σημάδια και ουλές. Να ξέρει. Κάθε ένα σημάδι κρύβει μια ολόκληρη ιστορία και κάθε ουλή σοφία ανεκτίμητη.
Δεν μου άρεσε ποτέ να συμβαδίζω με εκείνους που επέλεγαν να ζουν προστατευμένα, αποστειρωμένα και η οποιαδήποτε κίνηση τους γινόταν εκ του ασφαλούς. Έχουν διδαχθεί κάτι άραγε αυτοί οι άνθρωποι; Γνωρίζουν καθόλου τον εαυτό τους; Θέλω οι συνοδοιπόροι μου να είναι θαρραλέοι, να είναι γενναίοι, να τολμούν, να ρισκάρουν. Να περπατάμε παρέα μέσα στην βροχή και να μην φοβόμαστε να κυλιστούμε στην λάσπη. Ας βραχούμε και ας λερωθούμε μέχρι το μεδούλι! Να κρατά ο ένας το χέρι του άλλου, να αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον, να κλαίμε παρέα,να γελάμε, να ουρλιάζουμε παρέα. Πάντα μόνοι στις δοκιμασίες. Έτσι προστάζει η ζωή άλλωστε. Όμως και πάντα μαζί. Βράχος στα δύσκολα ο ένας για τον άλλον. Φίλοι αληθινοί.
Ο σωστός συνοδοιπόρος βλέπει την συννεφιά στα μάτια σου και ζωγραφίζει ουράνια τόξα στην καρδιά σου. Σου προσφέρει παρηγοριά. Γίνεται Ήλιος. Σου δίνει χαρά. Σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις. Σε αγαπά. Η αγάπη νικά τον φόβο, νικά τα πάντα.
Θείο δώρο είναι για εμένα αυτά τα άτομα και εύχομαι να συναντώ πολλά στην ζωή μου. Η ζωή χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους πλάι μας δεν παλεύεται. Η μοναξιά είναι σκοτεινή και κρύβει παγίδες πολλές και επικίνδυνες. Ξέρω πια πολύ καλά ότι χρειάζεται να εκτιμώ αληθινά αυτό το δώρο και να το σέβομαι διότι διαφορετικά πολύ εύκολα θα το χάσω. Μου έχει συμβεί. Έχω χάσει συνοδοιπόρους μου στο παρελθόν. Γι’ αυτόν τον λόγο αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω αυτό το κείμενο γιατί μέσα από την σκληρή, βαθιά μοναξιά που βίωσα κατάλαβα εντέλει ποια είναι η σημασία, η σπουδαιότητα αλλά και η πραγματική αξία των συνοδοιπόρων. Η ουλές στο σώμα μου βρίσκονται εκεί να μου το θυμίζουν αυτό καθημερινά. Ελπίζω μέσα από τα βάθη της καρδιάς και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να έχω πάρει το μάθημα.
Ζωή Δελιακίδου
29/9/2018
Είμαι η Ζωή Δελιακίδου. Είμαι ψυχολόγος απόφοιτος του ΑΠΘ. Αγαπώ τα ζωάκια, τα ταξίδια και το ποδήλατο μου. Ζω και δραστηριοποιούμαι στην Θεσσαλονίκη. Γράφω γιατί είναι θεραπευτικό και γιατί θέλω να επικοινωνώ τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
