Κοινός παρονομαστής
Κάποτε κάποιος με ρώτησε: ‘’Υπάρχει το μυστικό της τέλειας ζωής;’’. Εννοείται πως ναι. Υπάρχει και είναι διαφορετικό για το καθένα από εμάς. Δεν έχει πάντοτε να κάνει με την ποιότητα αλλά με την ποσότητα και την συναισθηματική νοημοσύνη του εσωτερικού μας εαυτού. Δεν χτίζεται από παλάτια και ακριβά κοσμήματα αλλά από ζωές επίπεδες και γεμάτες, έτοιμες να δώσουν, να μοιραστούν και να ζήσουν εμπειρίες. Μπορεί να διαφέρουν ως προς την δομή και την λειτουργία τους αλλά καταλήγουν σε ένα κοινό παρονομαστή: την ευτυχία. Μπορεί η ζωή μας να διασχίζει καθημερινώς χιλιάδες διαδρομές, όμως ο σκοπός και ο στόχος του καθένα είναι η ευδαιμονία. Μια ζωή τέλεια για εμένα. Όχι γραμμένη με τελεία αλλά με κόμμα που μπορεί να δώσει την συνέχεια και να με κάνει να μαθαίνω διαρκώς. Μέσα σε αυτό το αέναο βάδισμά μου-ακόμα και στο τέλος του σκοπού μου- μπορεί να υπάρχουν πράγματα που με πνίγουν. Οι συνθήκες ξαφνικά να βάρυναν γύρω μου και να με έκαναν ακόμα και να δειλιάζω, θέλοντας να τα παρατήσω. Και όμως, δεν το κάνω. Καταλαβαίνω πως αφού ο χρόνος περνά και μεταβάλλει καταστάσεις και ψυχές, έτσι, πορεύομαι και εγώ από αυτές και βαδίζω το μονοπάτι μου. Θα συμβιβαστώ με τις στιγμές. Θα φύγω όμως, όταν αυτές με απογυμνώσουν και μου στερήσουν αυτό που ονειρεύτηκα να πράξω. Παρ’ όλα αυτά, για να ζήσω αρμονικά το τώρα, πρέπει να φιλιώσω με το παρελθόν. Με αυτό το παλιό κομμάτι του εαυτού. Διότι, είναι η ζωή μου. Είναι η αρχή που με οδήγησε στην κίνηση του τώρα. Πάντοτε θα θυμάμαι μια φράση ενός ανθρώπου που αγαπώ πολύ, να λέει: ‘’Μην μετανιώνεις για πράγματα που μπορείς να αλλάξεις…Και αν δεν μπορείς να τα αλλάξεις να μάθεις να ζεις μαζί τους’’. Γιατί η ζωή αυτό είναι. Μια καθημερινή παράδοση. Ένα μάθημα που αν δεν το παρακολουθήσεις μια μέρα, δεν μπορείς να καταλάβεις την συνέχεια. Και έτσι θα κόβεσαι συνεχώς. Δεν είναι θεωρία να την μάθεις απ’ έξω και να την πεις. Μήτε αριθμητική πράξη. Είναι δράση που κρύβεται στον αυθορμητισμό και στην δυνατή θέληση. Ότι ψάχνουμε στην ζωή μας πολλές φορές είναι δίπλα μας…Και αν πιστεύουμε πως αυτό δεν μας ανήκει, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα τα ξεκαθαρίσει όλα. ‘’Δεν είμαι ευτυχισμένος’’ ή ‘’Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι από την ζωή μου…’’ είναι δείγματα μια ζωής που δεν εκτιμά αυτά που έχει και που δεν άκουσε ποτέ τις ανάγκες του δικού του εαυτού. Όταν ξεκαθαρίσω μέσα μου τι πραγματικά θέλω, τότε συναντώ και αυτά που μου αξίζουν και μπορούν να με κάνουν ευτυχισμένο. Η ζωή μπορεί να μην μας δίνει πάντοτε αυτό που θέλουμε, φέρνει όμως, στο δρόμο μας, αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη.
«Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν θέλει να μοιάσει σε κανέναν και ούτε ψάχνει το άλλο του μισό. Νιώθει ολοκληρωμένος και μόνο τότε μπορεί να μοιραστεί. Δεν αλλάζω για κανέναν. Είμαι ο άνθρωπος που είμαι τώρα και είμαι περήφανος για αυτό. Ότι έζησα με δημιούργησε και το κουβαλάω μαζί μου. Ζω έτσι όπως επέλεξα και θαυμάζω αυτό που έγινα. Για εμένα ευτυχία είναι αυτή η διαδρομή μου, είτε έχει βροχή, είτε έχει ήλιο»
Υπάρχουν τελικά υλικά για την τέλεια ζωή; Και βέβαια. Βάλε μεγάλη δόση Αγάπης, Πίστης και Ελπίδας.
ΤΕΛΟΣ Νικόλ Παπαδοπούλου, Φοιτήτρια Φιλοσοφικής, Γαλλικής Φιλολογίας
