Ποτέ ξανά αγάπη μου
Οδηγώ αποσβολωμένη, χαμένη στις σκέψεις και τα προβλήματα μου.
Ξάφνου πετάγεσαι μπροστά μου από το πουθενά, κορδωτός να οδηγείς το ακριβό το αμάξι σου. Είσαι ακριβώς απέναντι μου.
Σε αναγνωρίζω. Τί και αν έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θα το έκανα με την ίδια ευκολία και εκατό από δαύτα αν περνούσαν.
Αναγνωρίζω τα μαύρα τα πυκνά μαλλιά σου. Το δέρμα σου. Μπορώ να φιλήσω ακόμα και σταυρό, πώς μου έρχεται στη μύτη η μυρωδιά του. Νοιώθω στα δάκτυλα μου την υφή του. Παραδέχομαι πως ξέρω σπιθαμή προς σπιθαμή το κάθε του σημάδι.
Με κοιτάς. Σε κοιτώ.
Και τότε μου έρχεται στο μυαλό η φωνή σου. Τα σ ‘αγαπώ σου. Τα φύγε σου. Τα μην φύγεις ξανά. Τα τελειώσαμε. Τα γύρισε πάλι κοντά μου. Τα συγγνώμη σου. Τα μακριά και αγαπημένοι. Τα μαζί δεν βγάζει πουθενά. Τα ποτέ ξανά σου.
Μετά ακούω και τη δική μου φωνή. Τα ποτέ ξανά μου. Μετά βλέπω τη φιγούρα μου. Να γυρνάει και να κουρνιάζει πάλι στην αγκαλιά σου.
Περνάω δίπλα σου. Σχεδόν ξυστά.
Σε κοιτώ. Με κοιτάς.
Προχωράμε προς κατευθύνσεις αντίθετες.
Χαμογελώ μόνη μου. Γελώ. Δυνατά.
Πόσα χρόνια περίμενα τούτη τη στιγμή, αλήθεια.
Να σε δω, μα μέσα μου τίποτα να μην νιώσω.
Ποτέ ξανά αγάπη μου. Ποτέ ξανά!
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
