Έκλεισε το μυαλό και δεν μπορεί να συντάξει λέξεις

Καλή χρονιά. Πρώτο κείμενο του έτους και κάτι λες να έγινε και στέρεψα από σκέψεις. Τρομακτικό; Είναι και λες σαν να φοβάμαι να σκεφτώ. Σαν να αρνούμαι την αλλαγή. Πρώτη φορά συμβαίνει και προβληματίζομαι είναι η αλήθεια. Ίσως που λίγες μέρες πριν αποχαιρέτησα μια χρονιά που έπρεπε και έπρεπε.

Να σκέφτομαι παραπάνω, να βρίσκω περισσότερες λύσεις. Να ψάχνω εναλλακτικές. Και σαν να έκαψε ασφάλεια το μυαλό.Ήμουν κάπου και το μυαλό πήγαινε χρόνια πριν πολλά. Άκουγα ένα αστείο και γέλαγα με κάτι παρόμοιο από το παρελθόν. Θα μου πεις τώρα για να γίνεται αυτό άρα δεν είσαι ευτυχισμένη στο παρόν και οδηγείς τη σκέψη σου πίσω. Με τις θύμισες να γεμίσεις τα κενά. Λες; Μπορεί όντως να συμβαίνει.

Κάποτε δεν το άφηνα να γίνεται αυτό.Έκλεινα στο χρονοντούλαπο τις αναμνήσεις και ανυπομονούσα για τις νέες. Τι να πω.Και τώρα που γράφω φαντάσου το μυαλό είναι εκεί. Σε εκείνο το εκεί. Αν μου έχει λείψει; Όχι θα σου πω και το εννοώ. Νοσταλγία όμως νιώθω. Να είναι ο άλλος ένας χρόνος που ξέρω ότι προστίθεται στη καμπούρα μου; Τι είναι ένας χρόνος μωρέ θα μου πεις.Τρίχες. Κι’ όμως σε ένα χρόνο αν ήξερες πόσο αλλάζεις.Θες δε θες.

Σταμάτησα να ακούω μουσική τους τελευταίους μήνες ξέρεις. Ποιος εγώ. Που η μουσική ήταν το φαΐ μου,ο καφές και το τσιγάρο μου.Σαν να με πονάει κάτι μόλις ξεκινά η όποια μελωδία και δεν τον αντέχω τον πόνο αυτό. Συμπάθα με μα να το πάλι. Έκλεισε το μυαλό και δεν μπορεί να συντάξει λέξεις. Θέλω μόνο να κλείσω για λίγο τα μάτια μου και να βάλω την ταινία στο μυαλό μου να παίζει. Να τη σταματήσω σε εκείνη τη στιγμή και να αναπολήσω το τότε. Αυτό θέλω.