H βροχή

Η πρώτη σταγόνα μόλις κύλησε στο χέρι της καθώς περπατούσε.

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της και κοιτώντας τα σύννεφα σκέφτηκε, “άραγε θα μου την κάνουν την χάρη;”

Δεν πρόλαβε να τελειώσει την σκέψη της και η βροχή ξεκίνησε τον τρελό χορό της. Ήρθε επιτέλους η ώρα της λύτρωσης. Της λύτρωσής της από εκείνον. Αφέθηκε στον χορό της, νερό με δάκρυα γίνανε ένα. Όπως γινόταν ένα μαζί του, κάθε φορά που του δινόταν.

Η βροχή άρχισε να υγραίνει το πρόσωπο της, να ξεπλένει από πάνω της τα φιλιά του. Στη συνέχεια άγγιξε όλο της το κορμί, άρχισε να ξεπλένει και τα χάδια του. Ήθελε να τον σβήσει από πάνω της. Μάλλον «έπρεπε». Μα δεν υπολόγισε πως όσο και να βραχεί, η καρδιά της θα παρέμεινε ανέπαφη, στεγνή.

Για λίγο θα ένιωθε ελεύθερη, θα κατάφερνε να μην τον σκέφτεται, θα πίστευε ότι η βροχή θα έκανε αυτό που εκείνη προσπαθούσε τόσες μέρες. Η καρδιά της όμως θα της το διέψευδε αργότερα, όταν θα τον αντίκριζε ξαφνικά απέναντι της.

 Eύη Γουργιώτη