Αναζητείται “κάπελας” να μοιραστούμε τα σκοτάδια μου. Να βλέπει πίσω από το χαμόγελό μου την απελπισία μου. Να κρατάει το στόμα του κλειστό και τα αυτιά ορθάνοιχτα. Να μη δίνει συμβουλές πάρα μόνο αγκαλιές. Να μην μου λέει πόσο όμορφη είμαι αλλά να με ρωτάει γιατί έχω θλιμμένα μάτια.
Να μην λέει “σ’ αγαπώ” μα να το δείχνει. Να μου ζεσταίνει τα χέρια όταν παγώνουν από φόβο και να ηρεμεί το χτυποκάρδι μου όταν τρομάζω. Να μη θυμώνει που δεν μπορώ να δω τη φωτεινή πλευρά και όταν προσπαθήσει, ανέλπιστα, να με σηκώσει από την καμένη γη που σέρνομαι κουλουριασμένη και δεν τα καταφέρει, να κουλουριαστεί και αυτός κοντά μου περιμένοντας και ελπίζοντας να ανατείλει ένας ήλιος σε αυτή τη χώρα που, τελικά, δεν ήταν των θαυμάτων.
Αναζητείται Κάπελας να αγαπήσει την σκοτεινή πλευρά μου. Τη σκοτεινή πλευρά της Αλίκης.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια… Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά…
