Ό,τι δεν σε σκοτώνει, δεν σε κάνει απαραίτητα πιο δυνατό

Έρχονται που λες, κάτι μέρες. Μέρες θολές, μέρες μουντές, χωρίς κανένα σχήμα και χωρίς κανένα χρώμα. Μέρες που θαρρείς, βλέπεις την εξέλιξή τους μέσα από ένα σκούρο φιλμ. Μέρες που ανοίγεις τα μάτια το πρωί και θες επιτόπου να τα ξανακλείσεις, να κουκουλωθείς πάλι με το πάπλωμά σου, να στρουθοκαμηλίσεις. Να αποφύγεις συναναστροφές και “καλημέρες” και να βυθιστείς στις σιωπές και ενίοτε στα δάκρυα και τους λυγμούς σου.

Αν δεν είσαι 16 ώστε να την σκαπουλάρεις με μια κοπάνα απ΄το σχολείο, καταλαβαίνεις ότι δεν σε πολυπαίρνει για κάτι τέτοιο οπότε μαζεύεις τα κομμάτια σου, σηκώνεσαι από την ασφαλή φωλίτσα σου που λέγεται κρεβάτι και πας σερνόμενη, να ξεκινήσεις τη μέρα σου.

Βάζεις καφέ, ανοίγεις ράδιο μήπως παρ΄ελπίδα αλλάξει κάτι στην ψυχολογία σου και πας να πλύνεις το πρόσωπό σου που αποτελείται από δύο κουρασμένα μάτια και δύο στρογγυλούς, μαύρους κύκλους από κάτω τους. Όλο σου το πρόσωπο δύο μάτια κουρασμένα και δύο μαύροι κύκλοι. Που πήγε το χαμόγελό σου; Τα δύο σου ροδαλά μάγουλα; Που πήγαν; Δυο μάτια και δυο μαύροι κύκλοι όλη σου η εικόνα.

Τις σκέψεις σου διακόπτει ο αγαπημένος Νίκος με το τραγούδι του που ακούγεται από το βάθος. ” Όταν σου πάνε όλα στραβά στον έρωτα και τα χαρτιά να το γιορτάζεις”. “Ναι καλά…” σκέφτεσαι. Και τι γίνεται ρε φίλε, όταν τα προβλήματά σου είναι κάπως μεγαλύτερα από ερωτικά ή μια χασούρα στα χαρτιά; “Γιατί ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”, επιμένει ο κύριος Πορτοκάλογλου που “έκλεψε” τη φράση αυτή από τον Φρίντριχ Νίτσε.

Αρχίζεις να εκνευρίζεσαι. Ε λοιπόν όχι αγαπημένε Νίκο Πορτοκάλογλου! Διαφωνούμε! Ό,τι δε μας σκοτώνει δε μας κάνει -απαραίτητα- πιο δυνατούς. Μπορεί κάτι ή κάποιος να μην μας σκότωσε με τη χαριστική βολή αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν δολοφόνησε μικρά-μικρά κομμάτια μέσα μας.

Και κάπως έτσι έρχεται η “ψυχοσήψη”. Ψυχοσήψη. Ακούγεται τρομακτικό, το ξέρω. Και είναι. Από την άλλη, ίσως, όταν αρχίζουν να πεθαίνουν κομμάτια εντός μας να είναι ένα ειδοποιητήριο καμπανάκι για να σώσεις οτιδήποτε υγιές. Ίσως να είναι ένα γερό ταρακούνημα ώστε αποβάλλοντας και καθαρίζοντας την ψυχή σου από τα “νεκρά κύτταρα” των δολοφονημένων κομματιών και αντλώντας ζωή απ΄ ό,τι έχει απομείνει ζωντανό μέσα μας, να σώσεις ό,τι σώζεται.

Μην ξεχνάς η χαριστική βολή δεν πραγματοποιήθηκε που σημαίνει ότι είσαι ακόμα ζωντανός-ή. Και ό,τι είναι ζωντανό αναπλάθεται. Γεννιέται από τις στάχτες του. Αναγεννάται. Τις σκέψεις σου διακόπτει αυτή τη φορά η Άλκηστις. “Κι΄ είμαστε ακόμα ζωντανοί” Τι στο καλό, βαλτά είναι τα τραγούδια σήμερα; Σκας ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο. Σιγά-σιγά γίνεται εκείνο το χαμόγελο που είχες χάσει. Εκείνο το όμορφο, το λαμπερό που “φορούσες” πριν καιρό. Και τα μάγουλά σου! Σα να γεννήθηκε πάνω τους μια μικρή λάμψη.

Μια μικρή ελπίδα σα να ξεπήδησε από τα μάτια σου και οι μαύροι, αντιπαθητικοί κύκλοι από κάτω τους σα να υποχωρούν. Πλένεσαι και χτενίζεσαι. Ο καφές σου σε περιμένει να τον πιεις. Η άχρωμη και ασχημάτιστη μέρα σου να της δώσεις χρώμα και σχήμα και η ζωή σου να την ζήσεις. ” Όλα θα περάσουν” σου τραγουδά τώρα ο Αντώνης Καλογιάννης. Τον πιστεύεις. Έχεις ανάγκη να τον πιστέψεις. “Καλημέρα !” λες δυνατά στον εαυτό σου καταχωνιάζοντας τις σιωπές σου στο κάτω-κάτω συρτάρι του κομοδίνου σου.

Εύα Κοτσίκου

About Εύα Κοτσίκου

Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...

View all posts by Εύα Κοτσίκου | 203 posts