Το πλοίο της λήθης

Η πόρτα άνοιξε.

Σταγόνες βροχής  έπεσαν πάνω στο πέτο σου και με μια κίνηση βιασύνης, τις έδιωξες από πάνω σου. Το έκανες και κάπως ένιωσα πως ήταν σαν να ήθελες να ξεφορτωθείς τη μισή σου ζωή, αυτήν που είχες μαζί μου.

 Να μην αφήσεις σημάδι που να θυμίζει την ένωσή μας.

Η πόρτα άνοιξε, ο αέρας βαρύς και λυσσαλέος, εσύ όμως δεν αποτραβήχτηκες! Έδωσες ώθηση στο βήμα σου.

Ήθελες να ξεφύγεις όσο γρηγορότερα γινόταν.

Αργά και βασανιστικά, ακούστηκε το σφύριγμα του πλοίου, αυτού που θα έκοβε το νήμα της αγάπης μας.

Φεύγεις και δε ρωτάς. Σιωπάς δίχως ενοχή. Γυρίζεις μία να με δεις, με ένα νεύμα. Κι εγώ, με ένα βλέμμα κενό, προσπαθώ να καταλάβω τι έφταιξε… Ποιο απ’ όλα με ενοχλεί περισσότερο…Το ότι φεύγεις έτσι γρήγορα ή ότι με κοιτάς χωρίς να έχεις μια λέξη να μου πεις.

Ακόμα κι ένα “λυπάμαι”, θα μου ήταν αρκετό, για τώρα. Κι ας ήταν κάλπικο. Δύο άνθρωποι περνούν από δίπλα σου αλαφιασμένοι για να προλάβουν. Μόνο που εκείνοι είναι ΜΑΖΙ!

Ύστερα από λίγο, οχλαγωγία, τρέχουν όλοι… Εγώ, πλέον, δεν έχω άλλη αντοχή…Κλείνω την πόρτα, κλαίγοντας με αναφιλητά.

Tο πλοίο της λήθης, έφτασε.

Εύη Μαυρογιάννη