Άθλημα η ζωή στο στίβο τον δικό της

Άθλημα η ζωή στον στίβο τον δικό της με βαθμό δυσκολίας πότε μεγάλο πότε μικρό ανάλογα με τις δυνάμεις του καθενός.

Αρένα λοιπόν η κοινωνία κι εμείς να τρέχουμε την δική μας μαραθώνια διαδρομή με μια ζωή όχι πάντα και τόσο δίκαιη.

Άνθρωποι πνιγμένοι στο σκοτάδι της ψυχής τους που παλεύουν με το αληθινό και όχι το δήθεν μαύρο.
Άνθρωποι που έχουν σφιχταγκαλιάσει χρώματα και εικόνες στο βάθος της ψυχής τους και που έχουν ξεχάσει πως είναι κάποια πρόσωπα να χαμογελούν.

Άνθρωποι που λυγίζουν κρυφά τις νύχτες μα το ξημέρωμα χαμογελούν πάλι από αγάπη προς τους οικείους τους μη θέλοντας να πικράνουν κανέναν.

Άνθρωποι που ανεβαίνουν την δική τους ανηφόρα με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, μάχονται για την ζωή και απολαμβάνουν τις στιγμές. Γεύονται τις σταγόνες της βροχής, αγκαλιάζουν κάθε ηλιαχτίδα και ρουφούν χιλιοστό χιλιοστό το οξυγόνο που τους χαρίζεται. Δεν γκρινιάζουν μήτε τους κυριεύει η μιζέρια, δεν αναλώνονται σε μικροπρέπειες μα ούτε φθείρονται για ανούσια πράγματα και φθηνές σχέσεις.

Άνθρωποι που κοιτούν χαμηλά έχοντας μάθει να εκτιμούν και να σέβονται αυτό που όλοι εμείς οι υπόλοιποι ξεχάσαμε έχοντας παρασυρθεί σε έναν ψεύτικο πλαστικό κόσμο όπου οι άνθρωποι καταντήσαμε μιας χρήσεως. Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι λίγοι ακόμη οι οποίοι δείχνουν σεβασμό στο υπέρτατο αγαθό, σε αυτό το δώρο που μας δόθηκε και ονομάζεται ζωή. 

Στέλλα Α.