Εύα Κοτσίκου

Το έχω πει και εγώ. Το έχεις πει και εσύ. Το έχω ακούσει και εγώ. Το έχεις ακούσει και εσύ. ” Για πάντα “. Δυο...

Και κάπως έτσι νοστιμίζει η ζωή. Με τις μικρές αλητείες. Με τις μικρές παραβιάσεις ορίων που σου θέτουν τα “πρέπει” και τα “καθώς πρέπει”. Μικρές...

Κυριακή πρωί και η Μάρω είχε ανασκουμπωθεί από νωρίς για να προφτάσει να συμμαζέψει το σπίτι, να βάλει τις φακές να γίνονται και να πάει...

Τι όμορφη στιγμή αυτή! Όταν έχω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου  στην βεράντα μου, χαζεύοντας την πόλη από ψηλά. Μια πόλη που -όσο φασιαριόζικη...

Τώρα που τα συναισθήματα δεν μοιάζουν πια αιχμηρά αντικείμενα, που τα λόγια μαλακώσανε και τα βλέμματα ημερέψανε, τώρα που ο έρωτας δεν ξεσκίζει πια τις...

Είμαι μόνος. Πολύς κόσμος. Νιώθω μόνος. Με κουράζει η οχλαγωγία. Έλα. Φύγε. Μου λείπεις. Βαρέθηκα. Σήκω. Κάτσε. Θα μείνω. Θα φύγω. Θα προσπαθήσω. Τα παρατάω....

  Κάποια μέρα θα γράψω για σένα, στο υπόσχομαι. Δεν θα φοβάμαι πια μην εκτεθώ, αλήθεια! Θα ανασύρω τις καλύτερες μου λέξεις μέσα από την...

Της το είχα υποσχεθεί. Της το είχα τάξει ότι θα κατέβαινα στην αποθήκη και θα έψαχνα για εκείνο το παραμύθι που είχα από παιδί, από...

Εγώ παιδί μου είμαι τρελή ! Μαγειρεύω κρατώντας το κουζινομάχαιρο, αλλά -αν χρειαστεί- σε σφάζω απαλά με λόγια που μοιάζουν με το μπαμπάκι που έχω...

Για πες μου τώρα που ηρέμησαν τα πάθη, κατάλαβες ποτέ ότι σου έφερνα νερό στις χούφτες μου όταν περιπλανιόσουν στις ερήμους σου; Ένιωσες ποτέ πως...

Είναι μέρες τώρα που ξυπνάς με βαρύ κεφάλι και με έναν πόνο στον αυχένα σαν να μην κοιμήθηκες όλη νύχτα. Σαν να έτρεχες να ξεφύγεις...

Κάποτε θα ψάχνεις τα γυαλιά της πρεσβυωπίας σου γιατί χωρίς τα αναθεματισμένα δεν θα βλέπεις κοντά. Και θα ξεχνάς τα όσα έκλεισες τα μάτια και...

Στο τέλος της μέρας ο διακόπτης γυρνάει. Οι φωνές ησυχάζουν. Τα φώτα σβήνουν. Τα νευρικά γέλια παύουν να ηχούν. Τα επιτηδευμένα χαμόγελα παγώνουν στα χείλη....

Γεια ! Με λένε Μαρία, Κατερίνα, Λευτέρη ! Είμαι συμμαθητής της κόρης σου. Είμαι συμμαθήτρια του γιου σου. Ήθελα μόνο να σου συστηθώ, να με...

Γεννηθήκαμε κάποια χρονιά απ΄τις πολλές ο κάθε ένας από εμάς σε κάποιο μέρος. Μεγαλώναμε, μαθαίναμε, ζούσαμε στιγμές, γελούσαμε και όταν πέφταμε και χτυπούσαμε τα γόνατά...

Στη Δημοφώντος 101-103, στα Άνω Πετράλωνα, έχω ξεχάσει τον μικρότερο εαυτό μου. Τον έχω αφήσει να παίζει με τις κούκλες του στο παιδικό δωμάτιο. Ένα...

Καλοκαιράκι. Επιτέλους, η εποχή του χρόνου που όλα είναι κάπως πιο χαλαρά να το πω; θα το πω ! Πιο ανέμελα να το πω; Κι’αυτό...

“Έλα μαμά, έλα να κάνουμε φούσκες!” (Ω γαμώτο, δεν έχει ανοίξει ακόμα το μάτι καλά-καλά, φούσκες θα κάνω;) Ω ναι.Φούσκες θα κάνεις φιλενάδα. Η άλλη...

Καλά τα φρέντα, τα εσπρέσα και τα καπουτσίνα αλλά σαν τον Ελληνικό στο προϊστορικό φλιτζάνι της προγιαγιάς, το λίγο σπασμένο στην άκρη, το κάπως ραγισμένο...

Κάπου καταμεσής των πελάγων, πάνω σε άγρια κύμματα, μέσα στις μαύρες νύχτες, εκεί που δεν φωτίζουν οι φάροι και εκεί που τα λιμάνια μοιάζουν ουτοπία...

Τώρα τι να γράψω εγώ; Για το πόσο φριχτές στιγμές ζούμε; Το πόσο κρίμα είναι που χάθηκαν τόσες ψυχές; Για την ανείπωτη φρίκη που ζει...

Έρχονται κάτι στιγμές που σε πιάνει το παράπονο. Που κλαις σιωπηλά για να μην ενοχλήσεις. Θες να ουρλιάξεις μα και αν το κάνεις θα ακουστείς...

Σάββατο απόγευμα… Κάπου, κάποιος χάνεται σε καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα, κάποιος άλλος υπομένει σε ανήλιαγα υπόγεια, κάποιος ελπίζει να απελευθερωθεί απ΄τα δεσμά του, κάποιος άλλος μισεί τις...

Πήγε δύο… Νυχτώσαμε πάλι. Στην Πειραιώς κίνηση λίγη. Στο κεφάλι κίνηση πολλή. Κοιμάσαι; κοιμάσαι. Εγώ εδώ…γελάω με σάχλες. Εγώ εδώ…κάνω επανάσταση χτυπώντας αλύπητα κουμπιά πληκτρολογίου....