Όλα μεγαλώνουν κι εμείς μικραίνουμε. Οι τηλεοράσεις, τα κινητά, οι καναπέδες. Τεράστια κουτιά φωτός μας κλέβουν τον ύπνο και κάποια όνειρα. Μας απομυζούν τη θετική ενέργεια όπως οι μέλισσες τρυγούν τα άνθη.
Τα κινητά δε χωρούν πια στις τσέπες μας, μα κλέβουν το χώρο από τις επαφές μας. Δεν υπάρχει απόσταση, είπαν. Καμία μοναξιά πια, φώναξαν. Εκμηδενίζεται ο χρόνος, πανηγύρισαν. Κι ύστερα νωχελικά, με μία δόση βαρεμάρας, έκλεισαν τη φωτεινή οθόνη κι άναψαν ένα τσιγάρο μέσα στους τοίχους του άδειου τους δωματίου.
Ναι, δεν έχει σημασία ο χρόνος όταν πνίγεσαι στην ίδια σου την ελευθερία. Οι καναπέδες δε φιλοξενούν πια νέους έρωτες, μονάχα κάτι κέρματα ξεχασμένα στις πτυχές τους και κάτι άρρωστα κορμιά, κολλημένα στους φόβους τους. Όλα μεγαλώνουν κι εμείς μικραίνουμε. Μεγάλωσαν οι σχέσεις, οι βόλτες, οι παρέες. Οι άνθρωποι πορεύονται μαζί από συνήθεια, επειδή ξέχασαν να αγαπούν αληθινά. Κι έτσι ζευγάρια χάνονται στο ίδιο κρεβάτι, μα χιλιόμετρα μακριά ο ένας από τον άλλον.
Οι βόλτες τυπικά μόνο εξυπηρετούν την ανάγκη για κοινωνικότητα. Συζητήσεις δίχως νόημα ανταλλάσσονται
από στόματα που απλά παλεύουν να αναπνεύσουν. Γέλια ακούγονται, να δει ο κόσμος την πλαστή ευτυχία τους. Οι βόλτες μεγάλωσαν, πόσο τραγικά άδειες έγιναν… Οι παρέες αναπτύσσονται μέρα με τη μέρα. Άνθρωποι ξένοι, άγνωστοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι, αδιάφοροι για τους διπλανούς τους. Μια καλή κουβέντα, ένα σχόλιο για τον καιρό και ωχ ήρθε η ώρα του αποχωρισμού, έχουμε και μια οθόνη να συντηρήσουμε…
Όλα μεγάλωσαν κι εγώ μικραίνω… Δε χωρά το κινητό στο χέρι μου και τα ελάχιστα γραμμάριά του φαντάζουν βαριά για την ψυχή μου. Οι αϋπνίες με ταλαιπωρούν κι η τεράστια τηλεόραση δε μπορεί να νανουρίσει τους φόβους μου. Ο καναπές δε δικαιολογεί την απραξία μου. Οι βόλτες δεν γεμίζουν το κενό μου
και πόσο άδεια κι ολομόναχη με κάνουν να αισθάνομαι οι παρέες. Δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις, πού να πεις ένα σ’ αγαπώ. Ένας κόσμος που φτιάχτηκε τεράστιος κι όλο μεγαλώνει. Κι εμείς μικραίνουμε, χάνουμε χιλιοστά, εκατοστά, μέτρα ψυχής. Γινόμαστε χαλίκια, κόκκοι άμμου και κλεινόμαστε σε ένα «εγώ» και σε ένα «αύριο». Μα το εγώ μας δεν υπάρχει και το αύριο αργεί. Πότε άραγε θα ζήσουμε την τωρινή στιγμή;
Φιλίνα Ιγνατιάδου
