“Γιατί μετά από κάθε μεσαίωνα, έρχεται πάντα η αναγέννηση.
Λένε πώς κανείς ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Έτσι είναι. Καμιά φορά η ζωή φέρνει σκοτάδι, μαυρίλα, πένθος, καίγεσαι καθημερινά από τα πυρά της ιεράς εξέτασης, από τα βασανιστήρια των τοξικών συναναστροφών, από τη βαρβαρότητα των προβλημάτων. Περνάς δοκιμασίες και κινδύνους, εμφύλιες οι συγκρούσεις από τις αμφιγνωμίες, αιρέσεις και σχίσματα στοιχειώνουν παρέες, έρωτες, οικογένειες, συνεργασίες.
Και τότε βλέπεις πως εγκλωβίστηκες στον προσωπικό σου μεσαίωνα και ψάχνεις διέξοδο, να λευτερωθείς, να ελαφρύνεις από όλα τα βαρίδια, να απαλλαγείς από το σκοτάδι. Τότε έρχεται η αυτογνωσία, η γνώση μέσα από την επιστήμη, η τέρψη μέσα από την τέχνη, η λύτρωση μέσα από τη θρησκευτική πίστη, η ολοκλήρωση μέσα από τον ουμανισμό και την αγάπη στους ανθρώπους. Τότε έρχεται η αναγέννηση.”
Ήταν ένα χειμωνιάτικο ξημέρωμα, 22 Γενάρη του 1982 όταν πρωτακούστηκε το κλάμα μου.
Κι ακόμη υπήρχε το σασπένς, τι μάρκα θα βγει το παιδί;
Και τελικά βγήκε κόρη.
Κόρη στην εποχή της αλλαγής, με μια παιδική ηλικία σαν σε διαφήμιση.
Αλήθεια, τι μεγάλη τύχη να γεννηθώ σ’ αυτή την οικογένεια, να μεγαλώνω μ’ αυτούς τους γονείς και να έχω την καλύτερη αδερφή του κόσμου…!
Κι έχω να θυμάμαι τόσα γενέθλια αποτυπωμένα σε φωτογραφίες, σε βιντεοκασέτες, μα κυρίως σε μνήμες βαθιά και ανεξίτηλα χαραγμένες στου νου τα κατάστιχα.
Για χρόνια αρκετά πρωταγωνίστρια στα παιδικά τα πάρτυ στη γειτονιά της Νέας Σμύρνης.
Τότε που έγραφα με επιμέλεια προσκλήσεις σε ροζ τρίπτυχα που σφάλιζαν με αυτοκολλητάκι και όλο επισημότητα μοίραζα στους συμμαθητές μου.
Και κάθε χρόνο ένα κεράκι παραπάνω κοσμούσε τη λευκή τούρτα με τα σαβαγιάρ τα βουτηγμένα στο γάλα και τα κερασάκια γλασέ πάνω στη γαρνιρισμένη με το κορνέ σαντιγί.
Μετά ήρθε η εφηβεία, η σύγκρουση με το εγώ, τα διαβάσματα και τα γενέθλια έγιναν λιγότερο φανταχτερά, μέχρι που στριμώχτηκαν στην εξεταστική του Γενάρη, περιοριζόμενα σε ένα κατ’ οίκον σβήσιμο των ολοένα αυξανόμενων κεριών.
Κι αφού τα πήγαμε τσάρκα σε εντευκτήρια και λοιπά πολιτιστικά κέντρα, κάποια στιγμή κάποιος μεγάλος – φύσει και θέσει- μου είπε ότι όποιος έχει περάσει τα τριάντα δε γιορτάζει τα γενέθλια, κι έτσι κι εγώ συνήθισα να τα περνώ σε αίθουσες δικαστηρίων, ουρές υπηρεσιών και μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, να απαντώ μετά περισσής εξωστρέφειας στις ευχές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αναμφισβήτητα τιμούν το θεσμό.
Κι αλήθεια, δε με πείραξε καθόλου που οι πανηγυρικές εκδηλώσεις των γενεθλίων, έπαυσαν να είναι και τόσο πανηγυρικές, σκεπτόμενη πως τα γενέθλια δεν είναι παρά μία μέρα σαν όλες τις άλλες, που απλά σηματοδοτεί το χρόνο που περνά.
Είπα μάλιστα «καλύτερα, τι να γιορτάζουμε; Το ότι μεγαλώνουμε;»
Μεταξύ μας, έπρεπε να’ ρθει το 18 και τα φετινά γενέθλια για να καταλάβω πως στην επέτειο αυτή δε γιορτάζουμε νοσταλγικά και μελαγχολικά το μεγάλωμα της ζωής, αλλά την ίδια τη ζωή, την ύπαρξη, τη γέννηση και ναι, την αναγέννηση.
Γιατί μετά από κάθε μεσαίωνα, έρχεται πάντα η αναγέννηση.
Λένε πώς κανείς ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Έτσι είναι. Καμιά φορά η ζωή φέρνει σκοτάδι, μαυρίλα, πένθος, καίγεσαι καθημερινά από τα πυρά της ιεράς εξέτασης, από τα βασανιστήρια των τοξικών συναναστροφών, από τη βαρβαρότητα των προβλημάτων. Περνάς δοκιμασίες και κινδύνους, εμφύλιες οι συγκρούσεις από τις αμφιγνωμίες, αιρέσεις και σχίσματα στοιχειώνουν παρέες, έρωτες, οικογένειες, συνεργασίες.
Και τότε βλέπεις πως εγκλωβίστηκες στον προσωπικό σου μεσαίωνα και ψάχνεις διέξοδο, να λευτερωθείς, να ελαφρύνεις από όλα τα βαρίδια, να απαλλαγείς από το σκοτάδι. Τότε έρχεται η αυτογνωσία, η γνώση μέσα από την επιστήμη, η τέρψη μέσα από την τέχνη, η λύτρωση μέσα από τη θρησκευτική πίστη, η ολοκλήρωση μέσα από τον ουμανισμό και την αγάπη στους ανθρώπους. Τότε έρχεται η αναγέννηση.
Μεταξύ μας, νιώθω σα να γιορτάζω τα πρώτα μου γενέθλια, ανάλαφρη και ξαναγεννημένη!!!!!
ΥΓ : Το παρόν άρθρο, αυτοαναφορικό και βιωματικό, συνιστά το καλωσόρισμά μου στη νέα συντακτική προσπάθεια της παρέας μας, τα γενέθλια της οποίας έτυχε να συμπίπτουν με της γράφουσας. Εύχομαι οι λέξεις μας να σας κρατούν στο εξής όμορφη συντροφιά!
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
