Κι αν θες να μάθεις τι είναι αγάπη
Θέλεις να σου πω τι είναι αγάπη, μάτια μου;
Αγάπη είναι τα φιμωμένα λόγια τη στιγμή του αποχωρισμού.
Το “να προσέχεις” εκείνο καθώς η φιγούρα σου μίκραινε κι έσβηνε μπροστά μου.
Αγάπη είναι τα βράδια που με βρήκαν σφιχταγκαλιασμένο υστερικά με το άδειο μου μαξιλάρι.
Τα ματωμένα εκείνα λόγια που πρώτα εμένα τσάκιζαν κάθε φορά που ένιωθα το τέλος σαν θηλιά να με πνίγει.
Αγάπη είναι οι αξημέρωτες βόλτες στους σκοτεινούς διαδρόμους του σπιτιού μου.
Τα δάκρυα που στέγνωσαν στα χείλη μου κάθε φορά που ο ύπνος αργούσε να με πάρει.
Αγάπη είναι όλες εκείνες οι φορές που τα μάτια μου παρέμειναν πεισματικά κλειστά για να συγκρατήσουν τη θλίψη που είχε συσσωρευτεί μέσα τους.
Εκείνο το “τι να κάνει άραγε;” που τόσο ασυναίσθητα καμιά φορά μου ξεφεύγει.
Αγάπη είναι η κακή εκείνη συνήθεια να βάζω το καλό σου πάνω απ’ το δικό μου και να λέω “δεν πειράζει”.
Όλες εκείνες οι συζητήσεις με φίλους που κράτησαν ως τα χαράματα, με το ημίγλυκο να καυτηριάζει τις μνήμες μας.
Αγάπη είναι κάτι τέτοια απογεύματα λίγα χρόνια μετά, που οι σκηνές μας ξετυλίγονται τόσο γλυκά κι ανώδυνα μπροστά μου.
Να θυμάμαι μία μία τις συγγνώμες που ζήτησα, τα ψέματα που πίστεψα και τα λάθη που συγχώρησα για μια τελευταία φορά.
Αγάπη είναι όλες οι τελευταίες φορές.
Τα άδεια παγκάκια, τα μοναχικά ηλιοβασιλέματα, οι ξεχασμένες υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Αγάπη είναι όλα εκείνα τα καλύτερα αύριο, που τελικά δε χάραξαν ποτέ.
Παντελής Χατζηκυριάκου
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
Αγάπη είναι όλες εκείνες οι στιγμές.Στιγμες ανάμικτες.Ειναι εκείνη ή στιγμη που θα συναντηθούν για πρώτη φορά οι ματιές μας και θα πω:τώρα τι μου συμβαίνει;έρχεται ο έρωτας ή προειδοποιητική βολή της αγάπης.ο φόβος..Εκεινο το συναίσθημα που σε ξεβολευει από την ησυχία σου.Σε αναστατωνει.Ειναι εκείνη ή στιγμη που κάθεσαι σ ένα βράχο ν αγναντεύεις την φουρτουνιασμένη θάλασσα με τόσες σκέψεις στο μυαλό.τ ι να κάνω Θεέ μου;Να προτίμηση την ησυχία μου; Ή να δοθω σε κάτι πρωτόγνωρο που ξέρω πως θα καταλήξει;Και κοιτάζοντας κάτω την αγριεμενη θάλασσα γνωρίζεις ότι κάποτε ή αγάπη θα σε γκρεμό τσακίσει εκεί.Ειναι εκείνη ή στιγμη που ακολουθώ την καλή μου και όλες εκείνες οι καλές ή κακές ερινύες μου λένε που πας;Θα καταστραφεις.Κ ι εγώ να γυρίσω το κεφάλι μου μ ένα πλάγιο βλέμμα κι ένα χαμόγελο σκέψης και ενθουσιασμού να λέω δεν βαριέσαι.Ασ το ζήσω κι αυτό.κι ότι γίνει.Ειναι οι μέρες οι μήνες τα χρόνια μωρό μου που είμαι δίπλα σου.που περνάμε τέλεια που ζω το όνειρο επιτέλους.Που βάζω ασπίδα το κορμί μου για να μη σε κάνεις. Και αι πολεμαω.πολεμαω αγωγγυστα για την καλή μου.Για το μέλλον μας.για τα όνειρα μας.Κι όσο σε βλέπω να μου χαμογελάει τόση δύναμη να παίρνω.τοσο να με γεμίζει.θυμαμαι σε μία από τις τελευταίες μάχες που κέρδισα μας βρήκε αγκαλιά..να με φιλά.και μετά να κοιτάμε στον ορίζοντα.Οχι δεν ήμουν χαρούμενος.Προσπαθουσα να διαχειριστώ την αγωνία μου μ αυτό που εβλεπα.Δ εν ήθελα να στο δείξω.θυμαμαι έλεγα μέσα μου ο χρόνος σου τελειώνει μαζί της.καντην όσο πιο πολύ ευτυχισμένη μπορείς.Αλλγ μία μάχη είναι.Θα τα καταφέρεις.ασχετα αν δεν το πίστευα.ολα αυτά βλέποντας τα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα να πυκνώνουν και να πλησιάζουν απειλητικά.Ειναι ή στιγμη που αυτά τα σύννεφα μας κύκλωσαν.Ο ήλιος να δύει όπως ή αγάπη μας.και μετά σκοτάδι.Η στιγμή που με πλησίασε να με φιλησεις .Και πρώτη φορά να μη θέλω.Γιατι ήξερα τι θα συμβεί.Δεν μ άφηνε ή αγωνία μου για το τέλος που έβλεπα να με πλησιάζει μαζί μ εσένα.σ ε φιλησα με τρεμάμενα χείλη..Σ αγκάλιασα γιατί αρνιομουν να σε αποχωριστω.Δ εν ήθελα να σε κοιτάξω στα μάτια.Σου ψιθυριστά στο αυτί.Καν το.Το μαχαίρι σου μου τρύπησε την πλάτη.Στο ύψος της καρδιάς.Δαγκωσα τα χείλη απ τον πόνο.δεν ήθελα να μ ακούσει να ποναω.αλλιως με συνηθίσες.σ εσφιξα απλά δυνατά στην αγκαλιά μου.Δεν ήθελα να γονατισω.Αν και ρωμαλέος με πέταξε κάτω σαν πανινη κούκλα.δεν έτρεχε αίμα από την πληγή.η καρδιά μου άδειαζε.εμαθα να χω ψυχή μέσω της αγάπης σου.και τώρα την εχανα.Εβλεπα την μορφή σου ν απομακρύνεται στο σκοτάδι.Δεν μπορούσα να μιλήσω.σ έβλεπα να χάνεσαι κι έλεγα απο μέσα μου να να βρεις βω την αγάπη που σού αξίζει μωρό μου.κατι πιο μεγάλο από μένα.Να χαμογελας να ομορφαίνει τον κόσμο.Να σαι ευτυχισμένη.Ειναι ή στιγμη που ερχομουν στο δωμάτιο σου αθέατος την ώρα που κοιμοσουν και χαμογελούσε με τις γκριμάτσες σου.Δεν είχα το δικαίωμα να σ αγγιξω.Να σε φιλησω.Να σου πω σ αγαπώ.Με είχες κάνει σκιά.Να σε βλέπω με άλλον και να χαίρομαι να βλέπω την ευτυχία στα μάτια σου.Κι εγώ μέσα μου να καίγομαι..Με γκρεμίσες απ το βράχο μ έκανες σκιά.Οταν περπατας τα βράδια μόνη και νιώθεις να σε ακολουθεί ή σκιά σου.Μην απατασαι.δεν είναι αυτή.εγω είμαι να σ ακολουθώ και να σε προστατεύω.