Αύριο θα βρέχει
Εμένα μη με φοβάσαι.
Εγώ τον χρόνο, τον έχω σύμμαχο, ποτέ δε με τρόμαξε.
Άκουγα πάντα τι ήθελε να μου πει.
Οι πληγές του, όσα σημάδια και αν άφησαν, έμαθα να τα γιατρεύω.
Υπάρχουν κάτι «φαρμακεία» εκεί έξω για αυτούς που δεν αντέχουν τα σημάδια. Λένε πως το μολυβόνερο τα σβήνει.
Εγώ, έψαχνα πάντα το νερό της βροχής και έτρεχα να λουστώ απ’ την κορφή ως τα νύχια.
Ήθελα να με ξεπλύνει από ότι και αν με βάραινε.
Μετά, άπλωνα ρολόγια παντού.
Τα ρύθμιζα να χτυπήσουν σε διαφορετικές ώρες.
Ήθελα κάθε λεπτό τους, να γιορτάσω καθετί καινούργιο που έζησα.
Και ήταν πολλά αυτά!
Ήθελα να μαζέψω βροχή και για σένα…
Ξέρω πως όση και αν συνάντησες στον δρόμο σου, δεν το σκέφτηκες καν.
Σε έβλεπα που δεν άντεχες να κουβαλάς το βάρος της ζωής που δεν έζησες.
Ξέρεις, ποτέ δεν στο είπα, μα τα ήξερα όλα, τα κατάλαβα όλα.
Σε άφηνα να νομίζεις πως ενθουσιάζομαι με τα σπουδαία σου, πως πιστεύω όσα λες και καταλαβαίνω όσα ζεις.
Επαψες να ‘σαι ανάγκη.
Τότε, ήρθε το τέλος.
Κάποτε είπες: «δεν μπορεί να έρθει το τέλος, σε κάτι που δεν ξεκίνησε».
Πίστεψέ με , μπορεί!
Ο χρόνος, είναι δάσκαλος. Αφήνει και παίρνει κάθε φορά. Διδάσκει, ανακουφίζει, τρέχει.
Εμένα, ο χρόνος με αγνόησε κάποτε ή μάλλον τιμωρήθηκα επειδή του γύρισα την πλάτη.
Πληγώθηκα, μα αυτός εκεί!
Να επιμένει να μου δείχνει τι αξίζει και τι όχι.
Μπορεί εσύ να σκορπίστηκες σε αγκαλιές και πρόσκαιρα συναισθήματα.
Μπορεί να εγκλωβίστηκες σε ένα ανούσιο «για πάντα».
Μπορεί να μην κατάλαβες πόσο «προσωρινός» είσαι.
Γιατί, αν αυτοί που γεννήθηκαν στο φώς, ήταν άφθαρτοι, η φύση θα είχε σταματήσει να γεννά ανθρώπους και ελπίδες!
Έτσι, το «για πάντα» θα ‘χε αξία.
Μάζεψα που λες το νερό της βροχής, για να μπορέσω να σε πλύνω όταν έρθει η ώρα. Το μόνο που καταλαβαίνω και σταμάτησα να το ψάχνω, είναι πως η ώρα δεν έχει έρθει.
Εσύ ακόμα στα επιφανειακά στέκεσαι.
Σε αυτά που εντυπωσιάζουν.
Ο χρόνος, προσπαθεί να σου δείξει και εσύ κλείνεις τα μάτια.
Διατηρείς τις ίδιες αξίες. Εκείνες που σου ‘μαθαν.
Χαίρεσαι με τα ανώφελα και ξεχνάς πως μεγαλώνεις.
Σου ζήτησα ένα δοχείο για το νερό της βροχής που μαζεύω.
Το αρνήθηκες.
Το δικό μου, θα χωρέσει όσο αντέχει.
Δεν θα ψάξω για δεύτερο.
Εμένα μη με φοβάσαι.
Έχω πολλά ρολόγια ακόμα να ρυθμίσω.
Κάθε τικ – τακ μου δίνει ελπίδα.
Εσύ να προσέχεις..
Άκουσα αύριο θα βρέχει πολύ!
Μαρία Βουζουνεράκη
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
