Να ‘μαστε λοιπόν, μόνο που είσαι εδώ νιώθω ωραία

Φίλη μου,

Ακούω συνέχεια στο ράδιο αυτές τις ημέρες το νέο τραγούδι της Ελεονώρας- κι άλλη αγαπημένη Ελεονώρα στη ζωή μου- κι από τη μία έχω ζηλέψει τα λόγια της Σάννυ Μπαλτζή, που δεν τα έγραψα εγώ, από την άλλη σκέφτηκα πόσο μας ταιριάζει γάντι.

Σε σένα, σε μένα, στις τόσες άλλες φίλες μας.

Δε λέει για τα γέλια μας, για τα ξενύχτια μας, τους χορούς και τα ξεφαντώματά μας.

Δε λέει για τις sex and the city κατ’ οίκον βραδιές μας με μπόλικο κρασί, άδεια κουτιά πίτσας, γλυκά που τρώμε χωρίς να τα σερβίρουμε καρφώνοντας τα κουτάλια στο μπολ.

Δε λέει για τις άπειρες ώρες που αναλύουμε αν πρέπει να κόψουμε ένα εκατοστό τα μαλλιά μας, ή ποιο από τα έξι ζευγάρια ίδιες γόβες πρέπει να φορέσουμε.

Δε λέει για τις διακοπές μας, για τις δουλειές μας, για τις επιτυχίες μας, για τις χαρές μας.

Λέει για κείνες τις στιγμές που σου χτυπούσα την πόρτα δύο λεπτά αφ’ ότου σου ανακοίνωνα εν είδει τελεσίγραφου ότι «έρχομαι» και εσύ έπρεπε να παρατήσεις ό,τι κάνεις για να μ’ ακούσεις άλλη μία φορά.

Λέει που θρονιαζόμουν στην κουζίνα σου και βάζαμε στη μέση του πάγκου τασάκια και diet cola γιατί τίποτα άλλο δεν κατέβαινε.

Κι εγώ σου έλεγα, σου έλεγα.

Κι εσύ άκουγες, αν και τα’ χες ξανακούσει. Και τα φοβόσουν.

Αλλά δε μου είπες «στα’ λεγα», γιατί αν και δεν το πίστευες, το ήθελες, για να μαι εγώ χαρούμενη.

Λέει για τα πρωινά τα αχάραγα που άνοιγα το κινητό μου κι έβρισκα 5 inbox σου γιατί το βράδυ ήταν περίεργο, λίγο η σελήνη, λίγο ένα τραγούδι που άκουσες, λίγο ένα όνειρο που είδες, κι αυτή η πράσινη κουκκίδα (online στίγμα) δεξιά απ’ το pc σου που δεν άντεξες και αφέθηκες στο παραλήρημα, και το κανες και screenshot, να βγάλω εγώ η δήθεν λογική το πόρισμα.

Λέει πόσο καλή ακροάτρια και ψυχολόγος σου είμαι, και κλασική δασκάλα που διδάσκω και νόμο δεν κρατώ.

Λέει για’ κεινες τις ματαιωμένες εκδρομές και τα ναυαγισμένα ταξίδια, που θυσίασες και θυσίασα για να μαστε η μία δίπλα στην άλλη .

Λέει για κείνες τις αμίλητες στιγμές μας μπροστά στη θάλασσα, σπίτι σου, σπίτι μου, στο νησί, όταν ξέραμε κι οι δύο πως δεν έχει νόημα να τα αναμασάμε. Πίναμε καφέ, τρώγαμε γλυκό του κουταλιού, και κοιτάζοντας τη θάλασσα, περιμέναμε κείνο το κύμα που θα σβήσει τα σημάδια στην άμμο, τα ημιτελή κάστρα, τα χάρτινα όνειρα , για να΄ρθει μετά την αντάρα επιτέλους η μπουνάτσα.

Λέει για κάθε τέτοια στιγμή, που μπορεί να χανόμαστε, βυθισμένη η κάθε μία στον προσωπικό της τιτανικό, κι ύστερα πάλι εμφανιζόμαστε, χωρίς παράπονα, το χέρι πάντα απλωμένο η μία να τραβήξει την άλλη ψηλά.

Λένε πως δεν υπάρχουν δυνατές φιλίες ανάμεσα στις γυναίκες. Πώς είμαστε από τη  φύση μας ζηλιάρες, πονηρές, ανταγωνιστικές.

Λένε πάλι πως οι φίλες φαίνονται στην ευτυχία, κι όχι στις θλίψεις, τάχα μου πως εκεί φαίνεται το αυθεντικό μοίρασμα και η ανυπόκριτη χαρά.

Λένε μάλιστα πως οι φιλίες που αξίζουν είναι αυτές που αντέχουν στο χρόνο και ξεκινούν από πολύ παλιά, από τότε που ήμαστε παιδιά.

Φήμες όλα.

Οι γυναίκες δεν είναι κατώτερης ποιότητας άνθρωποι, είναι τρυφερά πλάσματα με τόσο πλούσια ψυχή, που οπωσδήποτε μπορεί εκεί μέσα να φωλιάσει και να μεγαλώσει μια φιλία δυνατή και αυθεντική.

Οι φίλες φαίνονται στα δύσκολα, τότε που θυσιάζουν και τη διάθεση και το χρόνο τους και την ψυχή τους για ένα σου χαμόγελο. Τότε που θα πρέπει να βγουν από τη βολή τους και να αλλάξουν τα σχέδια τους για να κάτσουν κλεισμένες σε ένα σπίτι μαζί σου, να σε πάνε σε ένα γιατρό, να έρθουν στις θλίψεις της οικογένειάς σου.

Οι φιλίες που επιλέγουμε στην ενήλικη ζωή μας, όταν καμία συγγένεια, καμία αναγκαιότητα, καμία γειτνίαση δε μας υποχρεώνει να είμαστε παρέα, αυτές κρατάνε, αυτές αντέχουν.

Μακάριες όσες διαβάζετε αυτές τις γραμμές κι έχετε έστω και μία τέτοια φίλη.

Εγώ έχω. 

Ανθή Γεώργα

Ακολουθούν οι πολύ όμορφοι στίχοι της Σάννυ Μπαλτζή που αποτέλεσαν την αφορμή για το άρθρο αυτό :

«Να ‘μαστε λοιπόν,

Φίλη μου, έχω στην καρδιά μου βέλος,

Άντρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται

Μόνο εσύ μου έμεινες στο τέλος

Να ‘μαστε λοιπόν,

Μόνο που είσαι εδώ νιώθω ωραία,

Άντρες μπαινοβγαίνουνε, τα όνειρα μας κλέβουνε

Πάλι οι δυο μας μείναμε παρέα

Πήγαινέ με σπίτι νιώθω πόνο στην καρδιά

Μέσα στην ζωή μου άλλη μία ψαλιδιά

Κοίτα απ ‘ τα μάτια μου αν έφυγε η μπογιά

Να με προσέχεις

Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά

Δώσ’ μου απ’ το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά

Άνοιξε την τσάντα μου έχω δεύτερα κλειδιά

Εσύ να τα έχεις

Άλλη μια ήττα

Μην μου πεις στα είπα

Η αγάπη είναι φωτιά

Τι έχω πάθει κοίτα

Μην μου πεις στα είπα

Και μην χάσεις τα κλειδιά

Να ‘μαστε λοιπόν

Φίλη μου τον εαυτό μου χάνω

Δεν σου είπα ευχαριστώ, ούτε πόσο σ αγαπώ

Μόνο λέω θα πέσω να πεθάνω

Να ‘μαστε λοιπόν

Μου μαζεύεις τα άλουστα μαλλιά μου

Το ταξί μας έφτασε κι ότι εκείνος έχασε

θα μου πεις, φορώντας τα γυαλιά μου

Πήγαινέ με σπίτι νιώθω πόνο στην καρδιά

Μέσα στην ζωή μου άλλη μία ψαλιδιά

Κοίτα απ ‘ τα μάτια μου αν έφυγε η μπογιά

Να με προσέχεις

Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά

Δώσ’ μου απ’ το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά

Άνοιξε την τσάντα μου έχω δεύτερα κλειδιά

Εσύ να τα έχεις

Άλλη μία ήττα

Μην μου πεις στα είπα

Η αγάπη είναι φωτιά

Τι έχω πάθει κοίτα

Μην μου πεις στα είπα

Και μην χάσεις τα κλειδιά…»