Είναι γυναίκες..
Που χορέψανε ένα βράδυ το πιο όμορφο ζεϊμπέκικο με την απόγνωση.
Που τα μαλλιά τους έγιναν ιστοί από ένα απολιθωμένο δάσος και κανένα χέρι δεν τα ξανά άγγιξε ποτέ.
Που τα χέρια τους έγιναν κλαδιά από δέντρα και τα δάχτυλα τους ρίζες που θρηνούν στο χώμα διψασμένες και ξερές.
Είναι γυναίκες ..
Που το στρώμα τους έγινε ένα αγκάθινο χωράφι και κανένα άλλο σώμα δεν μπόρεσε να πλησιάσει το δικό τους.
Που ο θάνατος κοιμάται στην καρδιά τους και εκείνες σιγοτραγουδάνε για να μην τις ακούσει και ξυπνήσει.
Που η φωνή του έγινε ένας απέραντος θρήνος και μια κραυγή μέσα στο λυκόφως της ζωής τους.
Είναι γυναίκες..
Που προδόθηκαν με μεγαλύτερη ταχύτητα από το φώς που περνάει τις γκρίζες γρίλιες της ψυχής τους.
Που τα μάτια τους τα κρατάνε ανοιχτά δύο καρφιά και δύο παράπονα για την μαύρη εκείνη ώρα που άδειασαν στο πάτωμα τις αντοχές τους.
Που κανένας ποτέ δεν τις είδε στον δρόμο γιατί τρέχουν πάντα να προλάβουνε την σκιά τους και βουτάνε στα λασπόνερα με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά.
Είναι γυναίκες..
Που κοιμήθηκαν σαν νεράιδες ένα βράδυ..
Και το πρωί ξύπνησαν τέρατα.
Παραμορφωμένα απο τον πόνο και τις μαχαιριές.
Είναι γυναίκες..
Που φίλησαν τον βάτραχο και δεν έγινε ο δικός τους πρίγκιπας.
Φίλησαν τον βάτραχο και έγινε ο πρίγκιπας μιας άλλης!
Μπέττυ Κούτσιου
” ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΝ “
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
