Ένας σιωπηλός φόνος
Πόσο πολύ με αχρήστεψα θέλοντας να πιστέψω σε εσένα.
Πόσο πολύ με κουρέλιασα και κατέστρεψα κάθε μου ελπίδα κοιτάζοντας τα συντρίμμια μας με αγάπη και αφοσίωση μόνο και μόνο επειδή κάποτε κατοικήσαμε εκεί πάνω.
Πέρασαν τόσοι μήνες, πόσοι αλήθεια και πόσοι ψέματα, δεν ξερω πια.
Έχω πάψει να μετράω.
Τα χέρια μου δύο κάρβουνα έχουνε γίνει, που κρατάνε μια μικρή σπίθα ανάμεσα τους.
Από την υπερβολική μου αγάπη, έχασα ότι πιο πολύτιμο είχα.
Την πίστη μου.
Κάηκα στην ίδια την φωτιά που άναβα για να ζεσταθούμε.
Συνήθισα να ζω έτσι και όσες φορές έφυγα, γύριζα με κουρελιασμένη την ψυχή και καθόμουν στα αποκαΐδια.
Αισθανόμουνα πιο πολλή ασφάλεια εκεί από οπουδήποτε αλλού.
Δεν φανταζόμουν ούτε για μια στιγμή ότι μπορούσα να κλείσω την βαλίτσα μου και να φύγω.
Όλο και κάποιο ρούχο μου περίσσευε και έβρισκα πάλι το άλλοθι μου και την δυστυχία μου στην ίδια θέση που είχανε μείνει όταν έκανα πως έφευγα.
Πάντα έκανα ότι έφευγα.
Χτυπούσα πολύ δυνατά την πόρτα, αλλά δυστυχώς μονάχα μπροστά στα μούτρα μου.
Έκανα μεγάλα βήματα, έτσι νόμιζα βέβαια, αλλά με προσπερνούσαν και τα μυρμηγκάκια, από φόβο μήπως με φωνάξεις κάποια στιγμή πίσω και η ανόητη δεν σε ακούσω.
Ήμουνα ένα βρώμικο παιχνίδι που το πέταγες από την μία μεριά στην άλλη μέσα στη ζωή σου.
Όλα τα ξημερώματα με έβρισκαν στα ίδια χώματα που είχες πριν λίγο πατήσει.
Σε ξεχνούσα νωρίς κάθε βράδυ, για να κοιμηθώ λίγο και το πρωί με έβρισκα τρομοκρατημένη στην αγκαλιά σου.
Είχα συνηθίσει στην ιδέα ότι δεν θα μπορούσα να σε σκοτώσω ποτέ, καθόμουν λοιπόν και περίμενα εσένα να στρέψεις πάνω μου το όπλο σου για να τελειώνουμε.
Και το έστρεψες..
Δυστυχώς όμως αστόχησες.
Δεν θα μάθω ποτέ ποιόν από τους δύο μας ήθελες να σκοτώσεις..
Εμένα η εσένα ..
Όπως επίσης, δεν θα μάθω ποτέ ποιος από τους δυο μας πέθανε..
Και ποιος είναι ο ζωντανός!
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
