“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Παλιό λαϊκό ρητό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου, και χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι σε συζητήσεις για να περιγράψει τη δύναμη αλλά και τις καταστροφικές ικανότητες του λόγου.
Αυτός ήταν ανέκαθεν ο συνδετικός κρίκος των πολιτισμών, αλλά και η φλόγα που πυροδότησε ιστορικά γεγονότα. Χάρις σε αυτόν οι παγκόσμιες κληρονομιές πέρασαν από γενιά σε γενιά, κι εξαιτίας αυτού απαξιώθηκαν σε κλάσματα του δευτερολέπτου σε άλλες περιπτώσεις.
Ιδιαίτερα λοιπόν σε καιρούς που η ανάγκη για έκφραση θεριεύει. Σε μια εποχή που τα προβλήματα και η παντελής έλλειψη αισιοδοξίας οξύνουν οποιαδήποτε επιθυμία για εκτόνωση κι εξωτερίκευση των έσω, οι λέξεις μπορούν να αποδειχθούν ο καλύτερος αλλά και ο χειρότερος σύμβουλος για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως και ανάλογα με τη διάθεση και το κίνητρο του ανθρώπου, μπορούν να προκαλέσουν ευεργετικά και πρωτόγνωρα συναισθήματα, αλλά και να γίνουν μαχαίρια που θα πληγώσουν βάναυσα από τη μια στιγμή στην άλλη.
Το βλέπουμε παντού. Σε καθημερινές συζητήσεις που πυροδοτούνται πάραυτα, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπου θέματα παντός επιστητού αναλύονται από τον καθένα, σε ανησυχίες που προσπαθούν να αποδοθούν και σε διαφορές που προσπαθούν να επιλυθούν.
Με τις “λέξεις” πορεύεται ο άνθρωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του και με αυτές θα κριθεί μετά από αυτή. Με αυτές χαράσσεται και τιμάται η εξέλιξη του, από αυτές σκιαγραφείται σε άλλες περιπτώσεις.
Έτσι λοιπόν κι εγώ που έμαθα να ζω με τις λέξεις. Εγώ που έμαθα να απαθανατίζω συναισθήματα ώστε να αποκαθιστώ την διαταραγμένη μέσα μου τάξη. Εγώ που συνηθίζω να περιγράφω καταστάσεις και να δίνω μορφή και στη τελευταία ανησυχία που τριβελίζει το ανήσυχο πνεύμα μου, θα χαρίσω το σέβας μου σε όλους όσους μετρούν και ζυγίζουν κάθε μια από αυτές πριν να την εκτοξεύσουν.
Γιατί το λέω αυτό; Γιατί είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπει κανείς τόση δημιουργικότητα και τόση ευφυΐα να διοχετεύονται καθημερινά σε αυτές με σκοπό να βλάψουν. Είναι άσχημο να βλέπεις ανθρώπους που ομολογουμένως έχουν μια ευχέρεια στον τρόπο που μιλούν ή γράφουν, να τις χρησιμοποιούν για να πληγώσουν, να μηδενίσουν, να απαξιώσουν ή να αυτοπροβληθούν σε βάρος άλλων.
Αν αυτό είναι κάτι που εγώ το αποφεύγω; Σίγουρα όχι. Όσο και να παλεύω μεγαλώνοντας να δαμάσω τη παρορμητικότητα και την ένταση που από μικρό με χαρακτήριζαν, είναι φορές που τις αφήνω και δραπετεύουν με περίσσια απερισκεψία και ιδιαίτερη ευστοχία.
Αν αυτή μου η συμπεριφορά μου με ικανοποιεί; Όχι και πάλι. Έχω όμως τη τάση κάθε φορά που συνειδητοποιώ μια τέτοια μου ενέργεια και μετανιώνω για αυτή, να ανεβάζω κατά ένα δευτερόλεπτο τον προσωπικό μου χρόνο πριν από κάθε αντίδραση.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να διοχετεύουμε όλη μας την ένταση σε αυτές κάθε φορά που η πολεμική αυτή ατμόσφαιρα που εκ των πραγμάτων υπάρχει μας ωθεί εκεί. Οι λέξεις εμπεριέχουν τη δική τους δύναμη. Τη δική τους ζωή και το δικό τους θάνατο. Η ανθρώπινη φύση μπορεί από μόνη της να πολλαπλασιάσει την δράση τους και να τις χρησιμοποιήσει με σκοπό να επιλύσει προβλήματα και όχι να δημιουργήσει άλλα. Ας περιορίσουμε την χρήση τους σε αυτό τον σκοπό.
* Στο σημείο αυτό θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη σε όλους όσους ηθελημένα ή μη πλήγωσα χρησιμοποιώντας τις λέξεις μου. Κάθε στιγμή που περνά έχει κάτι να μας διδάξει και κάθε μέρα μας βρίσκει λίγο σοφότερους από την προηγούμενη. Σε τελική ανάλυση, μια κακία μένει εδώ.
Την καλημέρα μου!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
