Αερικό με λένε
Το μυαλό σου είναι ο στόχος μου. Εκεί θέλω να μείνω!
Γιατί από εκεί, δεν θα φύγω ποτέ.
Αερικό με είπαν,
Γιατί στοίχειωνα τους άνδρες που συναντούσα στον δρόμο μου.
Αερικό με είπαν,
Γιατί η αγάπη μου ποτέ δεν γνώρισε όρια, γιατί νόμιζαν πως με ήξεραν μα με ένα δυνατό φύσημα αναστάτωνα την ύπαρξη τους.
Αερικό με είπαν,
Μα τι παράξενο, πίστεψα πως δεν τους συγκίνησα , μα εκείνοι απομακρύνονταν από φόβο.
Αερικό με συναισθήματα τρομακτικά, απόλυτα, καθοριστικά.
Αερικό που τρόμαξε και εσένα!
Γυροφέρνω στο μυαλό σου και με βάζεις στην άκρη κάθε φορά που τρομάζεις και με φέρνεις κοντά κάθε που πονάς απ’ την ανάγκη σου για μένα.
Έμαθες στις «αγάπες του αν» και η ψυχή σου αρνείται να με δεχθεί.
«..αν μου κάνεις αυτό, αν μου φερθείς σωστά, αν σου αρέσω, αν με θέλεις, αν με αγαπάς, αν..»
Μα η αγάπη δεν είναι εξάρτηση, δεν είναι επένδυση, δεν είναι κατοχή, δεν είναι ταύτιση, δεν είναι αυτοθυσία, δεν είναι υποχρέωση!
Αγγίζει σα αερικό, φεύγει αν δεν έχεις ανοιχτά τα χέρια, στριφογυρίζει σαν άνεμος και ανακατεύει τα μαλλιά σου.
Σαν αερικό σε θέλω, να φεύγω όταν με διώχνεις, να έρχομαι τα βράδια που ο ύπνος δεν σε αγγίζει, να παρακαλάς να μην σε αγγίζει για να έρχομαι!
Να τρυπώνω απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο σου, να σου ξεσηκώνω το μυαλό, το γεμάτο προσμονή για το άγγιγμα μου. Να γεύομαι ότι οι άλλες αγάπες νόμισαν πως χόρτασαν, να πάρω ότι δεν έχεις!
Το μυαλό σου είναι ο στόχος μου. Εκεί θέλω να μείνω!
Γιατί από εκεί, δεν θα φύγω ποτέ.
Αερικό, να νομίζεις πως μ’ έφτασες να λείπω σαν γυρίσεις το βλέμμα. Να με ζητάς συνεχώς, μα να μην με κάνεις κτήμα σου, να μάχεσαι για μένα.
Συγχώρα με αγάπη μου, μα δε χωράω στις «αγάπες του αν», συγχώρα με που δεν θέλω να σε δέσω, που δεν θέλω να έχεις την δική μου ταυτότητα.
Συγχώρα με που θέλω να πονάω και να δε διεκδικώ απ’ την αρχή.
Συγχώρα με που θέλω να ζήσω μαζί σου έναν έρωτα επίγειο, μα η ψυχή μου να σε βρει πολλές ζωές ακόμα!
Αερικό με είπαν..
«.. συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν σε γνωρίσω.
Μισώ τα μάτια μου που δεν καθρεπτίζουν το χαμόγελο σου.
Για να γεννηθείς εσύ και εγώ για να σε συναντήσω, για αυτό έγινε ο κόσμος..»
Συγχώρα με αγάπη μου, Τάσος Λειβαδίτης
Αγαπάω τους ανθρώπους, όσο και τις λέξεις μου.
Τα μουτζουρωμένα και τσαλακωμένα χαρτιά, μοιάζουν με μια συννεφιασμένη ημέρα που περιμένει τον ήλιο να κάνει πρεμιέρα.
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ονειρεύεται και να ελπίζει.
Κάθε τι που ανασαίνει, είναι η δική μου έμπνευση.
Και είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι, όταν γίνονται λέξεις στα μουτζουρωμένα σου χαρτιά!
