Μια υπέροχη γκρίζα μέρα

Μια υπέροχη μέρα ανέτειλε, πίσω από αυτόν τον γλυκό ρυθμό της βροχής, που τόσο γαλήνια ταράζει την μονοτονία της πρωινής σιωπής,

σαν ένα τρυφερό χάδι που σε ξυπνά από το όνειρο και σε καλεί στην σαγήνη της.

Πόσο ξεχωριστό είναι να αντικρίζεις τον ουρανό στην γκρίζα του μορφή, τόσο διαφορετικό απ’ άκρη σ’ άκρη, τόσο ανόμοιο σε κάθε σου ματιά.

Και όταν ανοίγεις την πόρτα, αυτός ο αραχνοΰφαντος άνεμος να σε τυλίγει σε μια αναζωογονητική αγκαλιά, μια φρέσκια ανάσα να διαπερνά το σώμα σου,

καθώς τα βήματα σου ανοίγονται ανάμεσα στα έντονα χρώματα και τις χαλαρωτικές ευωδιές των ανθών, πάνω στο μαλακό χώμα και την αναδύουσα αύρα της Γης.

Πόσο αισθαντικό είναι να αγγίζεις το κορμί της φύσης, τους πελώριους κορμούς και τα ημίγυμνα κλαριά τους,

να ακούς την ανέμελη μελωδία από τις στάλες της βροχής πάνω φυλλωσιές και να μπορείς να νιώθεις ξένοιαστος, ελεύθερος, τόσο ελαφρύς.

Και σαν κλείσεις τα μάτια, να μπορέσεις με την ψυχή σου να συνδεθείς με αυτήν την αθέατη πηγή ενέργειας, να ενσωματωθείς σε αυτόν τον κόσμο των αισθήσεων,

θαρρείς και βυθίζεσαι σε βαθύτερα επίπεδα της ζωής και πετάς, ελαφρύς σαν τον άνεμο.

Νίκος Βεσκούκης