Κι αν κάτι τώρα σου ζητώ, είναι μονάχα η απουσία σου!
Και τώρα που εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα απ’ την ψυχή και το κορμί μου· τώρα που η άψυχη φιγούρα σου έπαψε να κυκλοφορεί στη σκέψη μου σαν την άδικη κατάρα· τώρα που η αλαζονεία και η πλεονεξία σου σταμάτησαν να μολύνουν τη διάθεση και τον ψυχισμό μου, σε παρακαλώ πολύ να φύγεις.
Τώρα που άρχισα να ξεχωρίζω εκ νέου τα χρώματα· τώρα που οι νότες από τα χαρούμενα τραγούδια άρχισαν να αγγίζουν και πάλι την ψυχή μου· τώρα που κατάφερα να βάλω μια τάξη σε όλη εκείνη την ακαταστασία που προκάλεσε η ματαιοδοξία και ο εγωισμός σου, θέλω να με αφήσεις επιτέλους ήσυχο.
Σ’ το είχα πει τότε, θυμάσαι; Δεν είναι οι άνθρωποι κομμάτια ενός παζλ που θα συμπληρώσει τελικά την ευτυχία σου. Δεν μπορείς να τους ζυγίζεις και να αποφασίζεις για αυτούς ανάλογα με τα υπέρ και τα κατά τους. Δεν μπορείς να φιλτράρεις την ανθρώπινη ύπαρξη με μόνο γνώμονα το προσωπικό σου συμφέρον και το κέρδος.
Πέρασα από πολλά στάδια μαζί σου. Προσπάθησα να φιμώσω την απογοήτευση και να κρατήσω μόνο τις όμορφες στιγμές μας. Θέλησα να αποδεχτώ τα γεγονότα και να σου κάνω χώρο στη ζωή μου ανεξάρτητα από αυτά. Ωστόσο, εσύ έβρισκες πάντα τον πιο προκλητικό και πρόστυχο τρόπο για να μου αποδείξεις πως τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει.
Τώρα λοιπόν που βλέπεις όλους σου τους φόβους να παίρνουν σάρκα και οστά· τη στιγμή αυτή που βιώνεις μία – μία τις συνέπειες της φιλοδοξίας σου· τώρα που οι θεωρίες σου γύρω από τη ζωή κι εσένα την ίδια καταρρέουν μπροστά σου, θα σε παρακαλέσω να κρατήσεις το χάος που γυαλίζει στο βλέμμα σου για’ σένανε και μόνο.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο εδώ να καταστρέψεις. Οι αντοχές, η καλοσύνη, η αφέλεια και το φιλότιμό μου στέρεψαν. Προσπάθησε να διαχειριστείς τη δυστυχία που προκάλεσες και σταμάτα πια να προσπαθείς να τη μεταδώσεις.
Δεν έχω ανάγκη τα τυχαία τηλεφωνήματα σου. Δε χρειάζομαι τα μεθυσμένα σου μηνύματα, ούτε τις μελαγχολικές στιγμές σου. Την απουσία σου μοναχά ζητώ και τίποτε άλλο.
Η τελευταία μας σκηνή παίχτηκε πολύ καιρό πριν. Απλώς, εσύ, δεν το κατάλαβες. Αυλαία!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
