Ένα ατιμώρητο έγκλημα και δύο τιμωρημένοι αθώοι
Νιώθω να έχει γίνει ένα έγκλημα, στο σημείο που με αγγίξεις τελευταία φορά.
Εκεί που υποτίθεται οτι πέθανες.
Σαν να ήτανε η τελευταία φορά που ένιωσα την σάρκα μου ζωντανή.
Σαν να πέθαναν όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου μέσα στο στήθος μου.
Σαν να χορεύουν δέκα μικροί σκορπιοί μέσα στην καρδιά μου, πίνοντας το αίμα μου.
Σαν να μην ξημέρωσε ποτέ ξανά μπροστά στα μάτια μου.
Νιώθω σαν να έχει ανοίξει ένας μικρός τάφος, στο σημείο που με φίλησες για τελευταία φορά.
Εκεί που υποτίθεται οτι κοιμήθηκες.
Σαν να έγειραν λυπημένες οι παπαρούνες στο χώμα.
Σαν να έλιωσαν όλα τα κεριά στις εκκλησιές την Κυριακή.
Σαν να λερώθηκε το μπλέ του ουρανού με μαύρο μελάνι.
Νιώθω σαν να με τρυπάνε χιλιάδες μαύρα πουλιά στο σημείο που με κρατούσες αγκαλιά.
Εκεί που υποτίθεται οτι κατοικούσες.
Σαν να άφησε η αγάπη μας την τελευταία της πνοή..
Σαν να έσβησε όλο το γαλαζιο της θάλασσας πάνω στο κόκκινο μου αίμα.
Σαν να αποκοιμήθηκαν όλα τα παραμύθια στην καρδία μου πάνω.
Νιώθω οτι δεν αναπνέω..
Οτι πεθαίνω.
Σαν ένα έγκλημα που δεν βρήκε ποτέ τον ένοχο του..
Και εκείνο συνέχισε να σκοτώνει αθώους.
¨ Ένα ατιμώρητο έγκλημα και δύο τιμωρημένοι αθώοι. ¨
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
