Κι αν ήρθες για να μείνεις, κάνε λιγάκι υπομονή
Σου έχει τύχει ποτέ να εμφανιστεί ένας άνθρωπος από το πουθενά και να κάνει ό,τι μπορεί για να σε ανασύρει και πάλι στο φως; Να μηδενίσει αποστάσεις, να ακυρώσει δυσκολίες και να κάνει ένα σωρό υπερβάσεις χωρίς να του έχεις δώσει τον παραμικρό λόγο;
Σου έχει τύχει ποτέ να προσπαθείς με τόση μανία να ανακαλύψεις την παγίδα κι εκείνη η έρμη να μην υπάρχει πουθενά; Να σφαδάζει μέσα σου αυτή η μικρή φωνούλα που σε προτρέπει να αφεθείς, μα την αμέσως επόμενη στιγμή να ζωντανεύουν μπροστά σου όλοι εκείνοι οι λόγοι που σε οδήγησαν στη μοναξιά;
Ξέρεις, καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν οχυρωθεί για χρόνια πίσω από τα τείχη τους και παρακολουθούν τον έξω κόσμο από μακριά. Άνθρωποι που έχουν θωρακιστεί μέσα στην ανασφάλειά τους και δεν αφήνουν κανέναν άλλον να μπει.
Τον κόσμο όμως αυτό που τόσο ιδεατά παρουσιάζεις, τον έχουν ονειρευτεί κι εκείνοι. Τον πίστεψαν, τον φαντάστηκαν, τον λαχτάρησαν· κάποιοι από αυτούς μάλιστα κατάφεραν να “αγγίξουν” αυτή την τόσο εξεζητημένη πλευρά της ζωής την οποία όλοι προβάλλουν μα ελάχιστοι έχουν δει, και τελικά, ξέμειναν να περιμένουν τη μέρα που θα δικαιωθούν.
Μη βιάζεσαι λοιπόν. Σε κάποιον για τον οποίο η διαφορά της “πτήσης” από την “πτώση” έχει γίνει βίωμα, είναι δύσκολο να αλλάξει στερεότυπα και θεώρηση των πραγμάτων από τη μια στιγμή στην άλλη. Για κάποιον που συνήθισε να γλείφει τις πληγές του· για κάποιον που τις χάραξε επάνω του σαν παράσημα και ορκίστηκε να μην τις ξανανοίξει, η απόσταση του “εγώ” από το “εμείς” είναι κατά τι μεγαλύτερη.
Εάν όμως εσύ έχεις έρθει για να μείνεις· αν σκοπεύεις να απογυμνώσεις όλα αυτά τα μπανταρισμένα τραύματα και να τα περιποιηθείς, η ευκαιρία θα σου δοθεί κάπου παρακάτω. Μην απογοητεύεσαι. Εάν σκοπεύεις να καυτηριάσεις μνήμες· αν προτίθεσαι να ποτίσεις με λήθη τις γκρίζες αναμνήσεις και να φτιάξεις άλλες, είναι θέμα χρόνου να τα καταφέρεις, μην απελπίζεσαι. Φρόντισε να παραμείνεις αληθινή και να είσαι σίγουρη πως δε θα το μετανιώσεις.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
