Και τότε ήρθες εσύ…


Από παιδί με θυμάμαι να γράφω. Να διαβάζω και να γράφω.

Ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια και φτωχικά. Στερημένα από παραστάσεις και ερεθίσματα. 
Γεννημένη και μεγαλωμένη σε μια, απόμερη τότε, γειτονιά της Θεσσαλονίκης - εδώ που τα λέμε περισσότερο θύμιζε χωριό - και με γονείς απλούς ανθρώπους μεροκαματιάρηδες, δίχως μόρφωση, αφού είχε χρειαστεί να τους σταματήσουν οι δικοί τους γονείς από το σχολείο, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ακόμα.

Όταν κάποιο περιοδικό ή οποιοδήποτε έντυπο έπεφτε στα χέρια μου το ξεκοκάλιζα κυριολεκτικά! 
Η πρώτη πεντάτομη εγκυκλοπαίδεια που μπήκε στο σπίτι μου - "Αντιγόνη Μεταξά" - ήταν στα παιδικά μου μάτια ένας θησαυρός!
Και κάθε Σεπτέμβρη που άνοιγαν τα σχολεία, μόλις παίρναμε τα καινούργια βιβλία, πήγαινα και κρυβόμουν σε μια ήσυχη γωνιά κι άρχιζα με μανία να τα ξεφυλλίζω και να τα διαβάζω! Θεέ μου... Τι ευωδιά ήταν αυτή που ανέδυαν! 
Να μη ξεχάσω και τα λευκώματα: τετράδια που κυκλοφορούσαν κρυφά, ανάμεσα σε συμμαθήτριες και φίλες, όπου γράφαμε και διαβάζαμε ευχές, λόγια αγάπης και όμορφες σύντομες ρήσεις και γνωμικά!

Αγαπούσα πολύ το διάβασμα κι έτσι, χωρίς καν να καταλάβω πώς και πότε έγινε, αγάπησα και τη γραφή. Και παρόλο που πάντα πρόσεχα στο μάθημα, όλα μου τα βιβλία και τα τετράδια, στα περιθώρια τους, είχαν από τη μία ζωγραφιές κι από την άλλη ποιηματάκια. 

Ναι. Τα πρώτα μου λεκτικά εγχειρήματα ήταν ποιηματάκια με μέτρο και ομοιοκαταληξια. 
Λίγο αργότερα ήρθε η ελεύθερη έκφραση. Ξεσπούσα στα χαρτιά την καταπίεση που ένιωθα ως έφηβη, την άρνηση όλων των μέχρι τότε σταθερών μου, τον ιδεαλισμό και την άγουρη επαναστατικότητα μου.
Και φυσικά πάντα έγραφα για την αγάπη. Για τον ιδανικό έρωτα και την απόλυτη αγάπη, που τα περίμενα πως και πως να έρθουν και να γεμίσουν τη ζωή με χρώματα και μουσικές!

Κι ήρθε μια μέρα και ο έρωτας... 
Και τότε έμαθα να γράφω για τον πόνο, έναν πρωτόγνωρο πόνο και μια παράξενη ερημιά που καίει τα σωθικά, σαν σε προδίδει η αγάπη.

Πέρασαν τα χρόνια, χρόνια πολλά... 
Κι εγώ άλλοτε έγραφα κι άλλοτε ξέκοβα απ' τα χαρτιά και τις λέξεις. Άλλωστε τότε ήταν πολύ μοναχικό το να γράφεις. 
Είναι δύσκολο, αποπνικτικό θα έλεγα, να αδειάζεις όλη τη ψυχή σου πάνω σε μια κόλα χαρτί και να μην υπάρχει έστω μία μόνο ακόμη ψυχή να την αγγίξει, να την χαϊδέψει, να την αποφορτίσει.
Ήταν σα να πετούσες μια μπάλα για να αλαφρώσεις κι αυτή η μπάλα χτύπαγε σε έναν τοίχο και γύριζε πάλι πάνω σου.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια κι ήρθε κάποτε αυτός εδώ, ο κόσμος ο ηλεκτρονικός και εισέβαλε στη ζωή μας, με όλα τα άσχημα αλλά και τα καλά του. 
Κι εδώ σιγά σιγά οι λέξεις μου άρχισαν να αποκτάνε άλλη υπόσταση, σταμάτησαν πια να χτυπάνε σε τοίχους και να επιστρέφουν άπραγες πίσω σε μένα, άρχισαν να ακουμπάνε άλλες ψυχές και να νιώθω οτι δεν είμαι μόνη.

Άρχισαν να απορροφούνται οι λέξεις μου, να γίνονται ενέργεια, να αγαπιούνται, να μοιράζονται... 
Γιατί σαν το μοίρασμα, ίσως τίποτα άλλο δεν έχει τόση αξία στη ζωή, που όλα  έχουν πια καταντήσει συμφεροντολογικό αλισβερίσι, στυγνή αγοραπωλησία. 

Και τότε ήρθες κι εσύ...
Σε μια στιγμή δύσκολη. Σε μια στιγμή που ακόμα κι οι λέξεις, από μόνες τους, δεν έφταναν να ανακουφίσουν την καρδιά.

Ήρθες εσύ, από το πουθενά θαρρείς, και μου άνοιξες διάπλατα όλες σου τις πόρτες! Σαν να με περίμενες από πάντα... Σα να 'τανε μοίρα προκαθορισμένη το να συναντηθούμε εμείς οι δυο.
Και μου 'δωσες χώρο από το χώρο σου, αγάπη απ' την αγάπη σου, γέλιο από το γέλιο σου... Κι αγκάλιασες τις λέξεις μου και στοργικά τις χάιδεψες, σα να 'τανε παιδιά σου.

Κι όλα είναι αλλιώτικα πια... 
Οι λέξεις μου έχουν σπιτικό, έχουν αγκαλιά να ζεσταίνονται στο κρύο, έχουν αγάπη και δε νιώθουν πια οτι ματαιογεννιούνται..
Γίνονται φωνή κι ακούγονται, γίνονται κραυγή και ξεθυμαίνουν, γίνονται δάκρυ που κάποιος το σκουπίζει τρυφερά, γίνονται θάλασσα γαλήνια όπου σαλπάρουν παρέα με άλλα ανήσυχα καράβια, γίνονται αγέρας και παρασέρνουν μακριά τη συμφορά! 

"Μεταξύ μας", για όλα αυτά και άλλα τόσα, σε ευχαριστώ και σου χρωστώ!

~~~~~~~
"Μεταξύ μας"
Ένα στέκι, που στις 22 Ιανουαρίου έκλεισε δυο χρόνια ζωής!
Ένα στέκι όπου, ενάμιση περίπου χρόνο πριν, ο Παντελής με περίμενε, η Έλενα με φώναξε και ο Λουκάς με δέχτηκε!
Ένα ποικιλόμορφο στέκι, που το λατρεύουν και συχνάζουν εκεί άνθρωποι διαφόρων ηλικιών, διαφορετικών απόψεων και τρόπων ζωής, άνθρωποι σκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας.
Άνθρωποι όμως, που έχουν κοινή μεγάλη αγάπη και ανάγκη τη γραφή. Κι αυτό τους ενώνει καθοριστικά!

Ευχαριστώ πάρα πολύ τους αρχισυντάκτες και τους συντάκτες του Μεταξύ μας για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν!
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους υπέροχους αναγνώστες του Μεταξύ μας, που ανοίγουν διάπλατα την αγκαλιά τους για να κουρνιάσουν τα τραγούδια της ψυχής μας, για να έχει υπόσταση και λόγο ύπαρξης το μοίρασμα μας!

ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ.. ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ! ΣΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! 

Κατερίνα Πανταλέων

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *