Όχι σαν τους μεγάλους μα σαν παιδί να μ’ αγαπάς

Θέλω μια μέρα να ξυπνήσω μαζί σου
και να αγαπηθούμε σαν παιδιά, όπως τότε που η ζωή μύριζε αγάπη.
Από το πρωί κόπανα να κάνουμε ,σχολείο να μην πάμε
και με το καρδιοχτύπι μέσα μας
ραντεβού να πάμε με τα ποδήλατα, εκεί στην εξοχή.
Να τρέξω μαζί σου στα χωράφια,
ανάσκελα να ονειρευτούμε την ζωή
και να γεμίσουν πρασινάδες τα ρούχα μας,
χορτάρια τα μαλλιά σου και εγώ να γελώ και να σε πειράζω
ενώ εσύ να με χτυπάς και να μου κάνεις μούτρα
……και τίποτα να μην μας νοιάζει γιατί είμαστε παιδιά.
Να μαζεύουμε λουλούδια πολύχρωμα,
μα το πιο όμορφο να το κρατώ στα μαλλιά να στο περάσω
και να τρέχω να σε πιάσω και εσύ να ξεγλιστράς και να πέφτεις
αλλά να μην σε πειράζει γιατί εγώ θα στο φιλήσω να περάσει.
Να τρέξουμε σε γειτονιές που τα σπίτια έχουν ακόμα μυρωδιές όπως τότε
και να παίξουμε ότι εσύ θελήσεις
……και τίποτα να μην μας νοιάζει, γιατί είμαστε παιδιά.
Μπορούμε αν θες “τα μήλα” ή “μακριά γαιδούρα”,
ίσως να μου δείξεις και το πόσο καλή ήσουν στο σχοινάκι
και εγώ να σε καμαρώνω.
Και σαν διψάσεις από το λάστιχο θα πιούμε ,εκεί θα βάλεις τα χείλη σου
και εγώ μετά τα δικά μου.
Να αγοράσουμε περιοδικά που έχουν δώρο χαλκομανίες
και να χαίρεσαι με αυτό που κέρδισες.
Εγώ θα στο αγόραζα για να έκλεβα ένα σου φιλί στο μάγουλο
και ολόκληρος να είχα κοκκινήσει.
Να χτυπήσουμε κουδούνια σπιτιών το μεσημέρι,την ώρα που όλοι κοιμούνται
και να τρέχουμε και να γελάμε όπως τότε,
χωρίς παπούτσια και να μας καίει η άσφαλτος τα πόδια
…..και τίποτα να μην μας νοιάζει, γιατί είμαστε παιδιά.
Να σου κλέβω φρούτα αν πεινάς από το περιβόλι
και εσύ να κρατάς τσίλιες για να μην μας πιάσουν,
αλλά να μας βλέπουν και να τρέχουμε
και τα πιο πολλά να πέφτουν από την ποδιά μας κάτω.
Και σαν ξεφύγουμε, να πάμε για παγωτό ξυλάκι,
εγώ να στο ανοίξω όπως τότε που φουσκώναμε το χαρτί.
Στην παιδική χαρά να τρέξουμε για να το φάμε,
αγώνα να κάνουμε ποιος θα πιάσει την κούνια πρώτος
ποιος θα πάει πιο ψηλά και να γελάμε. τίποτε άλλο δεν θέλουμε
μόνο να γελάμε
και εκεί στο παγκάκι αγκαλιά όταν θα σε έχω
μια καρδιά θα σκαλίσω, για πάντα χαραγμένη να μείνει
…..και τίποτα να μην μας νοιάζει, γιατί είμαστε παιδιά.
Να πατώ κουτάκια με αναψυκτικά και να περπατώ σαν να έχω τακούνια
και συ να γελάς και να με κοροιδεύεις.
Στην θάλασσα να πάμε, εκεί που θα σου δείξω πόσο καλός είμαι στην πετονιά
και σαν σουρουπώσει εκεί δίπλα μου να είσαι,
το χέρι σου θα ψάξω να χαιδέψω δειλά,
την ώρα που το ηλιοβασίλεμα θα πέφτει
καθώς η μέρα που είμασταν παιδιά θα σβήνει.
…..και τίποτα να μην μας νοιάζει, γιατί αγαπήσαμε σαν παιδιά.

Παναγιώτης Στυλιανόπουλος