Πες μου πως δεν είναι πια αργά, μπαμπά!
Μεγαλώνω μπαμπά, μεγαλώνω απότομα. Γερνάω, φθείρομαι, αναλώνομαι συνεχώς. Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη κι αυτό το έρμο σου μοιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ.
Η ζωή μου έχει πάψει να μοιάζει με παιχνίδι. Μου έγινε πλέον συνήθεια να ναυαγώ. Να ακροβατώ σε ένα σκοινί τρεμάμενο και να ισορροπώ ανάμεσα σε λάθος επιλογές και σε ευκαιρίες που δε μου δόθηκαν. Να αγωνίζομαι μέρα με τη μέρα και αυτός ο αλήτης ο χρόνος να στραγγίζει. Να με τραβάει μαζί του.
Δε νιώθω πια ο ίδιος μπαμπά. Στενεύουν τα όρια, ξεμένω από επιλογές. Ο κόσμος εκεί έξω αγρίεψε πολύ, πλήγωσε την αθωότητά μου. Η καλοπέραση και η ξεγνοιασιά πωλούνται πλέον πολύ ακριβά και η ψευδαίσθηση πως κάπου παρακάτω τα πράγματα θα αλλάξουν με έχει εγκαταλείψει από καιρό.
Σταμάτησα να περιμένω από τους άλλους, έμαθα να αγωνίζομαι μόνος μου. Να παρέχω, να προσφέρω, να στερούμαι· μου έγινε πια συνήθεια να προστατεύω και να ανησυχώ. Να φοβάμαι να μη χάσω.
Η αισιοδοξία απουσιάζει από τη μέρα μου μπαμπά. Λείπει εκείνη η βολική η σκέψη πως όλα θα πάνε καλά. Η δικαιολογία ότι μπορώ ακόμη να βασίζομαι κάπου. Πλέον, βασίζονται άλλοι σε εμένα.
Η καθημερινότητά μου έγινε πια ανηφορική μπαμπά. Η μέρα μου όλη ένας αγώνας δρόμου. Άγχος, νεύρα, κούραση· και μια μόνιμη επαγγελματική ανασφάλεια που ξεσπά σε ανύποπτο χρόνο και πραγματικά με γονατίζει.
Δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο. Η ζωή πλέον περνά πολύ γρήγορα. Θόλωσε το βλέμμα μου, στέρεψε το γέλιο μου κι εκείνες οι δόλιες χαρακιές δίπλα στις άκρες των ματιών μου, όσο πάνε και βαθαίνουν.
Τώρα σε χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ μπαμπά.
Πες μου πως δε μεγάλωσα ακόμα. Πες μου πως δεν έχει τελειώσει τίποτα και πως όλα θα πάνε καλά. Πες το μου να νιώσω και πάλι παιδί.
Πες μου πως δεν είναι ακόμη αργά μπαμπά!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
