Συρία, η χώρα που δολοφονήσαμε
Χαίρετε. Μέχρι το 2011 υπήρχε μια χώρα στη Μέση Ανατολή η οποία εκτεινόταν μεταξύ της Μεσογείου, του ποταμού Ευφράτη και της πολυθρύλητης ερήμου της Αραβίας. Είχε μεγάλη έκταση, 17-18 εκατομμύρια κατοίκους, αξιοπρεπέστατη οικονομία και παιδεία και πλουσιότατη ιστορία. Έμοιαζε, αν εξαιρέσουμε το πολίτευμα και τον τρόπο διακυβέρνησης, σε πολλά με την χώρα μας. Το όνομα αυτής ήταν Συρία.
Για όποιον ενδιαφέρεται για τα πολιτικοδιπλωματικά και στρατιωτικά γεγονότα που οδήγησαν στον διαμελισμό μιας χώρας και τη δολοφονία του λαού της, μπορεί να ανατρέξει στον συνοπτικό πίνακα του CNN[1] «Syrian Civil War Fast Facts» ή όποιο μέσο θεωρεί εύκαιρο. Σημειώνω μόνο ότι μια εμφύλια διαμάχη κατέληξε σε μια περιφερειακή σύγκρουση όπου Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ιρανοί, Τούρκοι, Σύριοι, Κούρδοι, Ισλαμιστές, Γερμανοί, Γάλλοι έχουν αγκαλιαστεί σε ένα χορό θανάτου για τη Συρία και τον λαό της.
Υπάρχει μια φράση που αποδίδεται στον Στάλιν. «Ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία. Η εξόντωση εκατομμυρίων είναι στατιστική». Ας παραθέσω μερικούς αριθμούς για να αντιληφθούμε το μέγεθος της τραγωδίας. Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ[2], 5,582,018 κάτοικοι της Συρίας ζουν πρόσφυγες σε άλλες χώρες. Το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τεκμηρίωσε τον θάνατο 343.511 ανθρώπων στη συριακή επικράτεια, στο διάστημα από τα μέσα Μαρτίου του 2011 έως τις αρχές του Νοεμβρίου 2017[3]. Μεταξύ αυτών, βρίσκονται 102.618 άμαχοι, εκ των οποίων σχεδόν 19.000 παιδιά και 12.000 γυναίκες. Περίπου 6.000.000 Σύριοι έχουν εκτοπιστεί από τις οικίες τους μέσα στην ίδια τη χώρα τους.
Τελειώνει εδώ η συνοπτική καταγραφή γεγονότων και αριθμών. Τώρα αρχίζει η δικιά μας η απανθρωπιά της οικουμένης. Σφίγγεται το στομάχι μας όταν βλέπουμε γονείς να κρατάνε άψυχα κορμιά παιδιών; Δείτε τώρα ποια είναι η τύχη αυτών που ζουν και γίνονται προσφυγόπουλα. Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης κατά τη διακίνηση των ανθρώπων και στα πανάθλια προσφυγικά στρατόπεδα. Αν δε είναι και ασυνόδευτα, καταλήγουν τα όργανα τους να γίνονται εμπόρευμα και τα ίδια εξαφανίζονται.
Ξεριζωμένοι Σύριοι ζουν σε άθλια τσαντήρια σε λάσπη, σε κρύο χωρίς στοιχειώδη μέσα υγιεινής , χωρίς κατάλληλη ιατρική περίθαλψη, με σκουληκιασμένα φαγητά, έρμαια στα παιχνίδια τα οικονομικά, τα πολιτικά, τα στρατιωτικά και τις διπλωματικές-θεσμικές υποκριτικές διαδικασίες και τα ψηφίσματα. Αϊ μωρέ που λεγόμαστε άνθρωποι! Κοστουμαρισμένα ανθρωπόμορφα βδελύγματα με τα ποταπά συμφέροντα τους οδήγησαν στο όνειδος αυτό και εμείς άβουλοι και ανήμποροι θεατές βλέπουμε να ξετυλίγεται μπροστά μας η συμφορά.
Το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, ο λιμός της Μπιάφρα, η καταστροφή της Συρίας και δεκάδες άλλα είναι η απόδειξη της απανθρωπιάς, της υποκρισίας, του κυνισμού και του μίσους της λεγόμενης οικουμένης. Σε ότι με αφορά η Συριακή τραγωδία είναι το συλλογικό και προσωπικό μου κυλώνειο άγος. Δεν γράφω αυτό το άρθρο σήμερα ούτε γιατί είναι νωπές οι εικόνες, ούτε γιατί πουλάει. Απλά δεν μπορώ να σωπαίνω άλλο. Δεν μπορώ να προσπερνάω εικόνες, γιατί ταράζεται η ψυχούλα μου. Είναι συνάνθρωποι μας, ζούσαν ειρηνικά και τους ρημάξαμε τη ζωή. Στον βαθμό που με αφορά, δεν ξεπλένεται η ενοχή. Είναι μέρες που κάτω από τα μάτια μου υπάρχουν δυο ματωμένα δάκρυα. Τα τρίβω με μανία αλλά δεν φεύγουν.
«Με ρημάξατε. Ξεσπιτώσατε, σκοτώσατε, βιάσατε, βασανίσατε και ξεριζώσατε τα παιδιά μου. Λέγεστε ανθρωπότητα. Ούτε κτήνη δεν αξίζει να λέγεστε. Και τώρα πάρτε βαθιά ανάσα ειρηνικού αέρα και αγκαλιάστε τους δικούς σας. Τα παιδιά μου πλέον δεν μπορούν»
Συρία 2018 μ.Χ.
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
[1] https://edition.cnn.com/2013/08/27/world/meast/syria-civil-war-fast-facts/index.html
[2] Syria Regional Refugee Response Inter-agency Information Sharing Portal
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
