Μια αγκαλιά και ένα χαμόγελο γλυκαίνουν την πορεία μας
Χαίρετε. Περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας, ειρήσθω εν παρόδω ωραία και χαλαρωτική εμπειρία ειδικά την Άνοιξη που αυτή η πόλη γλυκαίνει σαν πρωτάρα εγκυμονούσα, έχω δυο συνήθειες που με τον καιρό εμφανίζονται πια ανακλαστικά. Η μια είναι να αποφεύγω πετυχημένα αυτοκίνητα και μηχανάκια διότι η δικιά μου αφηρημάδα και ονειροπόληση σε συνδυασμό με την απολύτως λογική στάση των οδηγών, στην κοσμοθεωρία των οποίων ο πεζός είναι μια αφηρημένη ιδέα χωρίς υπόσταση και δικαιώματα, είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ παρεξηγήσεων και γλυκόλογων μεταξύ μας. Για αυτή την παθιασμένη, διαχρονική σχέση που εκτυλίσσεται και εναλλάσσεται σε στενά και πεζοδρόμια, θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή.
Η δεύτερη συνήθεια είναι να παρατηρώ τα πρόσωπα των ανθρώπων που κινούνται στους πιο πολυσύχναστους δρόμους των Αθηνών ως και τα πιο απόμερα στενά του κέντρου. Η πιο αβίαστη παρατήρηση είναι ότι η πόλη έχει χάσει το χαμόγελο της. Πάντα βιασύνη και τρέξιμο είχε το αθηναϊκό περπάτημα αλλά συνοδεύονταν με στιγμιαίο χαμόγελο, ένα πείραγμα της στιγμής μεταξύ αγνώστων και μια συνειδητοποίηση ότι μοιραζόμαστε τα ίδια ζόρια της πρωτεύουσας, οπότε οι παρεξηγήσεις μετατρέπονταν σε ένα αμοιβαίο συγγνώμη και καλημέρα. Όχι πια. Τα χρόνια της κρίσης έχουν αφήσει τα σημάδια σε ψυχές και πρόσωπα. Σφαλιστά στόματα που ανοίγουν μόνο για παρατήρηση και παρεξήγηση και συννεφιασμένα βλέμματα που ξεσπάνε σε καταιγίδα για κάτι ασήμαντο.
Αν υπάρχουν εξαιρέσεις; Στα δικά μου μάτια υπάρχουν. Γέλια και τρυφερές κινήσεις παρατηρώ συνήθως στα νεαρά και στα ηλικιωμένα ζευγάρια. Από τη μια η αρχή της διαδρομής των νέων γεμάτη ελπίδα και πάθος, διότι ας μην γελιόμαστε παρά τις δυσκολίες η νεανική ματιά στη ζωή θα παραμένει καθάρια και αποφασιστική και από την άλλη στο τέλος αυτής της διαδρομής, η τρυφεράδα και η αγάπη μέσα από καλές και δύσκολες στιγμές. Η αγκαλιά και το γέλιο απαραίτητα εφόδια να ξεκινήσεις μια κοινή πορεία και κυρίως να την φτάσεις μέχρι το τέλος.
Τι θέλω να πω με αυτό αγαπητοί μου Αθηναίοι και μη; Δεν αρκεί μόνο να νιώθεις αλλά και να το δείχνεις. Σε αυτούς που αγαπάς, σε αυτούς που έχουν σημασία για σένα. Το ξέρουμε όλοι ότι η ρουφιάνα η ζωή έχει ακριβό αντίτιμο για κάθε ανάσα που παίρνουμε. Ποια είναι η ανταμοιβή της; Για μένα είναι οι στιγμές με τους ανθρώπους σου. Η αγάπη και ο σεβασμός, η έγνοια και τα σφιχτά πιασμένα χέρια σε καταιγίδες και ουράνια τόξα είναι δυσεύρετα και τόσο όμορφα όταν συμβαίνουν. Είναι αυτά τα αισθήματα που ελπίζεις να νιώσεις ως νέος και αυτά που αξιώθηκες να τα δεις να κρατάνε μια ζωή καθώς μεγαλώνεις.
Να αγαπάτε και να το δείχνετε μωρέ. Να αγκαλιάζεστε και να πειράζεστε σε δρόμους με αγαπημένους και με φίλους αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα τύπων με μούσι και γυαλί, που στο επόμενο στενό θα τσακώνονται με οδηγούς. Φτιάξτε στιγμές που θα φωτίζουν ψυχή και πρόσωπο στην καθημερινή μουντάδα. Είναι εύκολο; Ποτέ δεν ήταν. Ποτέ δεν θα είναι. Αξίζει όμως κάθε προσπάθεια.
Τα σέβη μου
Λουκάς Αναγνωστόπουλος
Μου αρέσει η γραφή και η έννοια της παρέας. Οι στιγμές που μοιράζεσαι, οι λέξεις που γίνονται ιδέες και αισθήματα. Οι άτακτες ερριμμένες σκέψεις μου μετατρέπονται σε λέξεις με την ελπίδα ότι ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν ποτέ.
