8 Μαρτίου: Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Ένα ιστορικό γεγονός, οι ρίζες του οποίου εντοπίζονται κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, όταν κάποιες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας προχώρησαν σε μια μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έναν περίπου αιώνα αργότερα, η επετειακή καθιέρωση της συγκεκριμένης ημερομηνίας συνετέλεσε στον επαναπροσδιορισμό του ωραίου φύλου – όχι μόνο σε επαγγελματικό επίπεδο αλλά και σε ευρύτερο το κοινωνικό φάσμα – κι έμελλε να σηματοδοτήσει την αρχή της σταδιακής αλλαγής των ισορροπιών ανάμεσα στα δύο φύλα.
Τα κλισέ γύρω από τη γυναίκα είναι πολλά. Κατά καιρούς έχει ταυτιστεί με την καταστροφή, την πονηριά και τη δολιότητα. Πολλοί είναι αυτοί που συνδυάζουν την ψυχή και το μυαλό της με την άβυσσο και άλλοι τόσοι όσοι τη θεωρούν πηγή των «φαύλων». Περισσότερες είναι οι θεωρίες, οι αστικοί μύθοι και οι παραβολές που την έχουν καταστήσει υπεύθυνη για την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον παράδεισο, για πολέμους και βιβλικές καταστροφές, καθώς και πολλά γυναικεία ονόματα έχουν χρησιμοποιηθεί για να στιγματίσουν ακραία καιρικά φαινόμενα.
Τραγούδια, γνωμικά και παροιμίες με περίσσια δόση του χιούμορ ξεπετάγονται κάθε τόσο σε συζητήσεις και λογοπαίγνια αποθαρρύνοντας την όποια μας προσπάθεια να τις κατανοήσουμε, με κύριο πάντα επιχείρημα το ανέφικτο της συναισθηματικής τους προσέγγισης, σε συνδυασμό με τη στοιχειώδη μας ανάγκη για ισορροπημένη διάθεση.
Αν θέλουμε όμως να είμαστε αντικειμενικοί μαζί τους, θα πρέπει πρώτα να υπάρξουμε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Γιατί η γυναίκα, σε όλο το φάσμα της και για κάθε της ιδιότητα, αποτελεί ορόσημο για τη ζωή ενός άνδρα από την απαρχή του βίου του ως την τερματική γραμμή της διαδρομής του. Από το πρώτο του κιόλας βλεφάρισμα μέχρι το ύστατο κλείσιμο των γηρασμένων ματιών του. Εκείνη είναι που θα τον ορίσει και θα τον επαναπροσδιορίσει κατά τη διάρκεια της πορείας του, γονατίζοντας και λυτρώνοντάς τον ένα σωρό φορές.
Ποιος δεν έχει φτάσει κάποια στιγμή στο σημείο να νοσταλγήσει την γκρίνια της μαμάς για το μπουφάν που σκόπιμα δε φορούσε κάποτε, ή να μετανιώσει για τη σημασία που δεν έδωσε στο παράπονο μιας γυναίκας όταν εκείνη παρακαλούσε για λίγη περισσότερη προσοχή;
Ποιος δεν έχει νιώσει να εξαρτάται η διάθεση και ο ψυχισμός του από μια γυναίκα, και ποιος δεν έχει χάσει τον εαυτό του έστω και μια φορά στη ζωή του στην προσπάθειά του να γυρίσει πίσω κάποια;
Ποιος δεν ευχήθηκε να ταξίδευε στο χρόνο για μια γυναίκα, και ποιος δεν έχει συλλάβει τον εαυτό του κατακλυσμένο από συναισθήματα πληρότητας και ευεργεσίας, μόνο και μόνο επειδή τον ζέσταινε η αγκαλιά που αγαπούσε;
Αν λοιπόν υπάρχει ένας επίγειος παράδεισος σε αυτή τη ζωή, αυτός είναι η γυναίκα και η άγρια ομορφιά της. Η γυναίκα είναι η αφετηρία της ζωής και η πηγή της δημιουργίας. Όσο τρομακτική και αν γίνεται κατά καιρούς η παράνοια και η κυκλοθυμία της, αυτά της τα χαρακτηριστικά είναι και το αλατοπίπερο της καθημερινότητάς μας.
Όσο παράλογη κι αν μοιάζει η λογική ακολουθία των συνειρμών της, όσο δύσβατος κι αν φαντάζει ο Γολγοθάς κάθε συναισθηματικής της διακύμανσης, η επιτυχής διέλευσή του είναι και η μόνη εγγύηση για την ευτυχία ενός άνδρα. Γιατί κακά τα ψέματα, για κάθε ευτυχισμένο άνδρα σημείο αναφοράς είναι μια γυναίκα.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να αποδεσμεύσουμε από την κοσμοθεωρία μας τις γυναίκες από οτιδήποτε αρνητικό. Όλα τα τετριμμένα – ευφυή αποφθέγματα σχετικά με αυτές έχουν τη βάση τους, το καθένα από αυτά τη δική του δόση αλήθειας και είναι πάντα καλοδεχούμενα σε συζητήσεις και λαϊκές αναλύσεις. Ας κρατήσουμε όμως ζωντανές και τις θεωρίες που τις θέλουν να ενσαρκώνουν διαχρονικά έννοιες όπως η ομορφιά, η σοφία, η γνώση, η αγάπη και η λύτρωση και ας αποδεχτούμε το διαρκή τους αγώνα για τη διατήρηση των ισορροπιών μέσα και έξω από το σπίτι.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
2 σκέψεις για “Γιατί μια ζωή χωρίς γυναίκες, θα ήταν μια ζωή άδεια!”
Απλώς υπέροχο, συνέχισε, με το γλαφυρότατο σου ύφος, να γεμιζεις ευφορία τις ψυχές μας.
Σε ευχαριστώ πολύ Κάτια μου! Έχεις το λόγο μου! 🙂