Η αγάπη μου φόρεσε μαύρα
Ρε φιλενάδα τον αγάπησα.
Το ξέρεις.
Και έκλαψα και εκτέθηκα και πόνεσα.
Ήσουν πάντα εκεί που μου σκούπιζες τα δάκρυα, που έπεφτα στην αγκαλιά σου και έκλαιγα με αναφιλητά, χωρίς να μου μιλάς, χωρίς να με κρίνεις. Μονάχα με αγαπούσες και μου χαϊδευες τα μαλλιά.
Ήσουν πάντα εκεί όταν περνούσαν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες ατέρμονα, έτοιμη να ακούσεις για χιλιοστή φορά το πόσο τον αγαπάω ακόμα.
Ήσουν πάντα εκεί στις δύο το βράδυ, όταν σε έπαιρνα γιατί έκλαιγα γοερά και στις έξι το πρωί, όταν οδηγούσα στο κενό.
Μου μιλούσες να με ηρεμήσεις να πάρω το πόδι μου από το γκάζι.
Ρε φιλενάδα τον λάτρεψα.
Το ξέρεις.
Ήταν ο άνθρωπος που έσκισε την καρδιά μου στα δύο και πήρε μαζί του την μισή.
Η άλλη μισή αιμορραγεί ακόμα μέσα μου.
Ψάχνει τον λόγο που έχει τόσο ανεπαίσθητο χτύπο.
Σε λίγο δεν θα ακούγεται πιά.
Σε λίγο θα χαθεί και αυτός ο τόσο λίγος θόρυβος που γίνεται μέσα μου.
Μονάχα εσύ ήξερες πώς ξημέρωσαν όλες μου οι νύχτες και πώς έφεγγε η νέα μέρα πάλι για μένα.
Εσύ ήσουν εκεί, στο τηλέφωνο, στην τρέλα, στον παραλογισμό μου.
Στα άδεια πακέτα από τσιγάρα, στα άδεια κουτιά από χαρτομάντιλα, στα άδεια κουτιά από χάπια.
Ρε φιλενάδα τον περίμενα.
Το ξέρεις.
Κανένας ποτέ δεν πήρε την θέση του μέσα μου ή στην ζωή μου, όλοι ήρθανε και φύγανε αμέσως.
Αφού τα μάτια μου ήταν γεμάτα από εκείνον.
Δεν είχα τίποτα να δώσω εγώ, δεν είχαν τίποτα να μου προσφέρουν εκείνοι.
Ρε φιλενάδα πεθαίνω μακριά του.
Είναι άδικο και κρίμα.
Τρέξε να του πεις να έρθει και ας εκτεθώ.
Δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε θάνατος πιά για μένα.
Υπάρχει μονάχα η ατελείωτη μοναξιά των ματιών μου που χάσκουν άδεια χώρια του.
Τρέξε να του πεις, πως ξεκολλάει η ψυχή από το σώμα μου και εγώ είμαι ανήμπορη να με κρατήσω στη ζωή.
Τρέξε να προλάβεις.
Μην σε νοιάζει ο εγωισμός μου.
Δεν έχω ούτε εγωισμό αλλά ούτε και χρόνο άλλο.
Πονάω παντού σαν να με γάζωσαν χιλιάδες σφαίρες.
Τρέξε να μου τον φέρεις εδώ.
Όλα να του τα πεις μόλις τον δεις.
Ότι είναι η ζωή μου.
Ο λόγος που αναπνέω ακόμα.
Η πνοή και ο θάνατος μου.
Ένα μονάχα μην του πεις..
Πως αυτή την φορά απόψε δεν τα κατάφερα.
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
