Κουράστηκα εαυτέ μου

Σκούριασαν και σήμερα οι λέξεις στο χαρτί μου .

Μ’ένα μολύβι μαύρο σε μια άσπρη άψυχη κόλλα γράφω. Αφηρημένη γράφω σκέψεις.

Σκέψεις που τρέχουν όπως το φως της μέρας .

Ένα συρματόπλεγμα όλα.

Προσπαθώ να σκίσω το χαρτί μέσα στου μυαλού μου τα κρυφά μονοπάτια .

Φταίνε οι σκέψεις, τα μάτια, το εγώ!

Κοιτάζω το μέσα μου .

Το ξέρω είναι το άβατο.

Πώς να σκιαγραφήσω το εγώ και να πάρω πίσω το άβατο της δικής μου ψυχής;

Τα ακροδάχτυλα μου ψάχνουν την αλήθεια.

Μα τα μάτια μου , τα μάτια της ψυχής.

Κοιτάω πίσω.

Ζητάω συγγνώμη.

Κουράστηκα!

Κουράστηκα εαυτέ μου.

Άργησα . Μα ζητάω συγγνώμη .

Κουράστηκα να περιμένω .

Κουράστηκα να αγαπώ!

Κουράστηκα να παλεύω με ωκεανούς και να περπατώ πάνω σε ερείπια .

Κουράστηκα εαυτέ μου.

Είναι καιρός να πάω πάρα κάτω.

Να κλείσω πίσω μου την πόρτα που με πλήγωσε.

Χωρίς να φοβάμαι τις πληγές .

Θα μπορέσω άραγε ποτέ να σταθώ στην στάχτη τους χωρίς ν’ ανοίξω πληγές;

Σωτηρούλα Τζιαμπουρη