Θα μιλήσεις με το δικηγόρο μου…!
Κι έτσι ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα έχουν τελειώσει οριστικά, τελεσίδικα και αμετάκλητα, σκάει ένα κουδούνισμα, ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα all of a sudden , μη σου πω και out of the blue που λένε και στο χωριό μου, κι εμφανίζεται από το πουθενά, ξεσκονισμένος από το χρονοντούλαπο του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος ένας πρώην.
Κι είτε δειλά δειλά, είτε με ακατανόητη παρρησία, είτε με υφάκι τύπου «ο βασιλιάς ξανάρθε», αρχίζει και λέει τα δικά του, που προφανώς επιθυμεί να γίνουν πάλι και δικά σου, τα οποία είναι πιο φλου κι από το Μπάμπη, και νομίζει πώς θα πέσεις «μπαμ και κάτω» σαν το Λάμπη.
Κι επειδή ο καθένας δεν μπορεί να εμφανίζεται σα μετεωρίτης και να κάνει guest σαν το Σπαλιάρα σε κωλόμπαρα της Εθνικής Οδού Λεχαινών- Γαστούνης
Κι επειδή εμείς κλέφτες δεν μπορούμε να γίνουμε
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Θα μιλήσεις με το δικηγόρο μου…!
Σε πρώτη, αποκλειστική, πανελλήνια, μη σου πω και παγκόσμια δημοσίευση από τη γράφουσα οι ενώπιον του Ερωτοδικείου – στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, Μιχαλονάκου φάε τη σκόνη μου- έγγραφες προτάσεις!
Κι αφού κάθε σωστό δικόγραφο προτάσεων ξεκινάει με ενστάσεις, γιατί να πρωτοτυπήσωμεν άλλωστε;;;
Ένσταση Απαραδέκτου
Όπως είναι γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ όλα τα ένδικα μέσα ή βοηθήματα, έχουν συγκεκριμένη προθεσμία. Τουτ’ έστιν «αργά είναι πια αργά». Ούτε έφεση ούτε αναίρεση. Κράτα τα λεφτά σου. Τι; Ανακοπή ερημοδικίας; Σωστή σκέψη, γιατί μια ζωή απών ήσουν κι έρχεσαι τώρα επικαλούμενος ανωτέρα βία κι αιτούμενος επαναφορά στην προτεραία κατάσταση. Λυπάμαι.
Ένσταση Αοριστίας
Λες- ξελες. Θες- δε θες. Λες «τι θα κάνεις το βράδυ», αλλά δεν προτείνεις να βγούμε, αλλά περιμένεις και να στο πω. Δε θες να είμαστε μαζί, αλλά εγώ δεν μπορώ να είμαι ποτέ και με κανέναν άλλον. Κι επειδή τα λόγια είναι σαφή όταν είναι και οι προθέσεις και τα συναισθήματα, και οι αοριστολογίες απορρίπτονται , άντε γεια.
Ένσταση Εξοφλήσεως
Δε χρωστάω, όλα τα χω πληρωμένα. Όλα τα δωσα σε σένα , τίποτα δεν κράτησα. Ψυχή, καρδιά, μυαλό, σώμα, αίμα, χρόνο, ύλη, χαμόγελα, ενέργεια, την αθωότητά μου, την αξόδευτη αγάπη που φύλαγα. Εσύ έχεις πρωτογενές πλεόνασμα κι εγώ έχω μπει μέσα για τα καλά. Κάνω ταμείο και βλέπω να έχει μείνει μόνο η απογοήτευση, η κούραση και ο οίκτος. Δεν κάνεις προκοπή με αυτά.
Ένσταση Καταχρηστικής Ασκήσεως δικαιώματος
Ζητάς και ρέστα δεν το πιστεύω… Πάει πολύ, να εμφανίζεσαι και να θεωρείς ότι μπορείς να παρεμβαίνεις στη ζωή μου, και να θεωρείς τιμή μου και αυτονόητη υποχρέωσή μου να παρατήσω οτιδήποτε κάνω ή ζω για να ξαναζήσω την κόλαση του Δάντη.
Ένσταση Αποκλειστικής Υπαιτιότητας
Γύρνα πίσω στο χρόνο, κάτσε και σκέψου μία μία τις μέρες, τις ώρες, τις πληγές, τις εντάσεις, τις δράσεις και τις αντιδράσεις και θα δεις πως φτάσαμε στο ζημιογόνο αποτέλεσμα. Αποζημίωση εγώ έπρεπε να ζητάω, αλλά δε θέλω πια ούτε τον ίδιο αέρα να αναπνέουμε, οπότε χάρισμά σου. Και φυσικα….
Ένσταση παραγραφής
Το θέμα είναι πως ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να πεις, μου τελείωσες γιατί μου τελείωσε. Μέσα μου. Δεν υπάρχει κάτι πια. Άδειασα. Κι εσύ δεν έδειξες να ξέρεις να γεμίζεις, παρά μόνο να παίρνεις.
Ενστάσεις υπάρχουν πολλές. Κάθε σχέση και μια άλλη ιστορία, και μια άλλη διαφορά.
Κι όμως τούτο το άρθρο δε σκοπεύει να κάνει τις σχέσεις «λαϊκό δικαστήριο» , αλλά με σημαία το χιούμορ , αλληγορικά να βάλει φρένο στην υπερανάλυση και να απλουστεύσει τις σκέψεις για πισωγυρίσματα. Διότι ό,τι τελείωσε, τελείωσε.
Κι επειδή οι στίχοι από τα λαϊκά άσματα πήγανε κι ήρθανε παραπάνω, κι επειδή τα πιο σχετικά με το concept μου είναι «οι δικηγόροι» της Έφης Σαρρή και τα «Δικαστήρια» του Μαργαρίτη, αλλά τόσο χαμηλά δεν έχω πέσει…
Θα κλείσω με την επωδό αγνώστου πλην σοφού άσματος
«Εμείς τελειώσαμε λυπάμαι,
Εσύ το διάλεξες θυμάμαι,
Τώρα τι να το συζητάμε…!»
Ανθή Γεωργά
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
