Για να ξεχάσω εσένα, έχασα εμένα!
Και τώρα λοιπόν που το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Από σήμερα μπορείς να μετράς ακόμα μία νίκη. Ναι, καλά κατάλαβες. Σε εξαφάνισα από τη ζωή μου, εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα από μέσα κι από πάνω επάνω μου, κι όμως· για να το κάνω αυτό χρειάστηκε να γίνω σαν κι εσένα. Να νεκρωθώ τελείως. Να ξεριζώσω ό,τι καλό υπήρχε μέσα μου και να κάψω και το τελευταίο κύτταρο που μου προκαλούσε πόνο, νοσταλγία, θλίψη και μαζί με αυτά και οποιοδήποτε ευχάριστο συναίσθημα.
Πάγωσα. Είχα αρχίσει καιρό τώρα να νιώθω τη διαφορά αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Νόμιζα πως χρειαζόταν κι αυτό για να πάω παρακάτω. Να νιώσω ελεύθερος. Για να ανακαλύψω επιτέλους το πώς είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς ήρεμος. Χωρίς έγνοιες, χωρίς σκοτούρες και καημούς.
Κάθε φορά που σε τιμωρούσα όμως, τιμωρούσα εμένα. Κάθε φορά που το ξημέρωμα με έβρισκε σε κάποια ξένη αγκαλιά ένα κομμάτι της ψυχής μου πέθαινε. Μαύριζε κάθε φορά που ένα άψυχο φιλί έβγαινε από τα χείλη μου, ή μια κουβέντα που δε θα μπορούσα να στηρίξω με πράξεις στη συνέχεια φόρτιζε την ατμόσφαιρα. Λέξεις που στόλιζαν τις νύχτες και χάνονταν με το πρώτο πρωινό φως.
Αρνήθηκα εμένα. Τις αρχές και τις αξίες που είχα ορκιστεί να υπηρετώ. Πάτησα σε κρυφές αδυναμίες, απογύμνωσα φασκιωμένες αγκαλιές και ξεγέλασα ορκισμένες μοναξιές. Βλέπεις, αυτή η προσωρινή δύναμη έμοιαζε τόσο ευεργετική. Η αίσθηση αυτή του να επιστρέφεις στο πολλαπλάσιο κάθε χτύπημα που δέχτηκες όσο ήσουν κάτω· κάθε πληγή που μάτωσες για να μπαντάρεις τότε που ήσουν εσύ ο αδύναμος, ήταν τόσο λυτρωτική. Επέστρεφα όμως τα πάντα σε λάθος ανθρώπους.
Κάθε φορά λοιπόν που στερούσα από κάποιον την αγάπη που μου έδινε σου έμοιαζα και λίγο περισσότερο. Κάθε φορά που πρόδιδα όρκους ζωής, υποσχέσεις που έδινα όταν με λυγμούς παρακαλούσα το Θεό να με απαλλάξει από το μαρτύριο στο οποίο με είχες υποβάλει, ερχόμουν κι ένα βήμα πιο κοντά σου, δεν απομακρυνόμουν.
Μέχρι που έγινα εσύ, άδειασα. Σταμάτησα να νιώθω και ξέχασα να αγαπάω. Έφτασα στο σημείο να ακούω λόγια και υποσχέσεις και να τις αφήνω ανακατεμένες με ιδρωμένα σεντόνια και τσαλακωμένες καρδιές κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Μπράβο μου λοιπόν… Στην προσπάθειά μου αυτή να ξεχάσω εσένα, έχασα κι εμένα. Κέρδισες!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
